Poldervalk
21 januari 2018
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Mijn eerste blog in dit nog jonge jaar. De titel van dit blog suggereert misschien de ontdekking van een nieuwe valkensoort, maar helaas. Dit blog gaat over een torenvalk in de polder. Door mij even herdoopt tot poldervalk. Want waar zie je deze soort het meest: in de polders! Een aantal keren ben ik wezen kijken of ik mooie foto’s kon maken. Het verhaal ging dat er een hele tamme torenvalkdame in de polder zat. Deze kon je tot op een vijftal meters met je auto benaderen en nog bleef ze zitten. De eerste paar keer voldeed ze bij mij niet aan deze reputatie. Dichterbij dan op een zandhoopje kwam ze niet. De paaltjes langs het polderweggetje leken haar niet te interesseren.
Nadat we een aantal keren zonder succes huiswaarts gekeerd waren, dachten we dat misschien de wind spelbreker was. Tot nu toe stond er altijd een stevig briesje. Misschien niet ideaal voor een torenvalk om op een paaltje te gaan zitten. Dus gingen we het nog één keer proberen op een dag met minder wind. En ja hoor, mevrouw zat al op ons te wachten.
En we konden inderdaad heel dichtbij komen. Wat een mooie beleving was dat. Oog in oog met een wilde torenvalk op een meter of zes. Alleen voor fietsers en wandelaars ging ze op de wieken. Om even later weer terug te keren.
Na heel veel portretjes was het wachten natuurlijk op de vangst van een prooi. Die ze dan natuurlijk voor onze neus zou moeten gaan oppeuzelen. Het duurde even, maar ook deze wens kwam uit. Ze zat weliswaar met de rug naar de auto, maar dat maakte het voor mij niet minder speciaal.
Helaas kwam er net op dit moment een fietser aan, dus weg was ze met de muis. Verder het veld in ging ze verder met haar ontbijt. Te ver voor foto’s. Maar dat maakte mij niet meer uit. Ik had mijn shot, ook al was het er maar één.
En de voorstelling was nog niet afgelopen. Even later kwam ze, met een volle maag, weer langs de weg zitten. Met de rug naar ons toe begon ze aan een poetsbeurt. Maar ze hield ons wel in de gaten. Zo af en toe wierp ze een blik over haar schouder.
Daarna is het natuurlijk tijd om even uit te buiken. In dit geval op een metalen hek. Niet het meest fotogenieke plekje als je het mij vraagt.
Soms is het ook wel weer handig die fietsers en wandelaars die langs komen. Zo vloog ze nu vanaf het lelijke hek naar een mooie oude weidepaal. Inclusief ijzeren band en prikkeldraad.
En zo eindigt, voor nu, mijn jacht op de poldervalk toch met een mooie serie foto’s. En ik heb weer wat geleerd over het gedrag van deze vogel. Boven windkracht drie gaan ze niet op de paaltjes zitten. Natuurlijk zijn er nog wel wat wensen over: de torenvalkman wilde nog niet meewerken en ook een mooie landingsfoto staat nog op mijn verlanglijstje. Dus er komt ongetwijfeld nog een vervolg…..
Jaaroverzicht 2017
31 december 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Voor mij persoonlijk was 2017 een jaar van weinig hoogtepunten en veel dieptepunten. Vooral op het gebied van de gezondheid zat het, voor mij en degenen die mij lief zijn, niet mee. Dat heeft ook zijn weerslag gehad op mijn fotografie. Vooral het feit dat ik vanaf september om gezondheidsredenen niet meer mocht autorijden beperkte mij in ernstige mate. Ook het bloggen en reageren op andermans blog is er veelal bij ingeschoten. Al met al een jaar om snel te vergeten. Was het dan allemaal kommer en kwel? Gelukkig niet. Zo heb ik weer een aantal foto’s mogen verkopen en stonden foto’s van mij op de cover van twee boeken. Vooral dat mijn foto gebruikt is voor het boek “Zo fotografeer je de natuur” van Roots Magazine vind ik een grote eer.
En om het jaar positief af te sluiten komt hier mijn jaaroverzicht. Van elke maand de mooiste, meest bijzondere of dierbaarste foto. Veel plezier met deze terugblik.
januari
De maand januari breng ik traditiegetrouw door in de Oostvaardersplassen. Hoogtepunt dit jaar was een winterse dag waarop volop geschaatst werd. Ik had meer belangstelling voor een groepje baardmannetjes. Dit vrouwtje ging er even mooi voor zitten.
februari
Deze high-key foto van een ooievaar maakte ik in natuurpark Lelystad. Eén van mijn vaste fotografieplekjes. Deze foto is nog niet eerder op mijn blog verschenen.
maart
Net als zo veel andere natuurfotografen ben ik in maart bezig geweest met de bosanemoontjes. Deze sfeeropname bij Amelisweerd vind ik zelf de mooiste.
april
Het hoogtepunt van april was ongetwijfeld de vondst van deze parende oranjetipjes. Het duurde meer dan een uur voordat ik überhaupt ééntje gevonden had in het grote veld pinksterbloemen, maar de beloning was er dan ook naar.
mei
Voor mei is het een moeilijke keus geweest. Zoveel mooie foto’s kunnen maken: steenuiltje, Laakse slenk of Groentjes (vlinder). Toch is het deze opname geworden van een boom op de Westerheide bij Hilversum. Een beetje Afrika in Nederland.
juni
Erg blij ben ik met bovenstaande panorama. Samengesteld uit drie afzonderlijke opnames van dezelfde reegeit. Verbazingwekkend hoe makkelijk en goed je die met de huidige software naadloos aan elkaar kunt plakken. Dit was trouwens bij het Naardermeer.
juli
Van juli wil ik jullie deze foto laten zien. Nog niet op mijn blog verschenen tot nu toe, maar wel één van mijn favoriete foto’s van het jaar. Gemaakt in de “Stille Kern” in het Horsterwold.
augustus
De zomervakantie naar vlinderparadijs de Eifel leverde naast vlinders ook deze vliegende blauwe glazenmaker op. Voor mij de mooiste van de maand.
september
Weinig keuze in september. Ik had welgeteld de keuze uit twee foto’s. Het werd deze van een druppende inktzwam, die ik maakte in het bos vlak bij mijn huis.
oktober
Ook oktober levert een paddenstoelenfoto. Experimenteren met een lampje resulteerde in bovenstaande foto.
november
Eén van de hoogtepunten van mijn jaar: voor het eerst een bosuil gezien en kunnen fotograferen. De herfstsetting geeft nog wat extra’s aan deze foto.
december
Twee dagen sneeuw was genoeg voor de foto van de maand. De Oostvaardersplassen waren magisch gehuld in een witte deken. Lang leve code rood!
Als ik de foto’s zo op een rijtje zie kan ik toch tevreden terugkijken op 2017. In ieder geval voor wat de fotografie betreft. Hoewel ik de tweede helft van het jaar weinig gefotografeerd heb, is het toch een mooie, afwisselende serie geworden. Een mooie afspiegeling van mijn fotografie-interesse. Met andere woorden: ik vind gewoon alles leuk om te doen binnen de natuurfotografie. En dat wil ik graag zo houden.
Ik wens iedereen al het goede voor 2018, maar bovenal een gezond jaar!
Een maand in de Oostvaardersplassen
27 januari 2017
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Januari loopt op zijn eind en het is tijd om jullie te laten weten wat ik allemaal heb uitgespookt die eerste weken van het nieuwe jaar. Eigenlijk kan ik er heel kort over zijn: ben alleen maar naar de Oostvaardersplassen geweest. Het wordt langzamerhand een traditie voor mij om in januari door de OVP te struinen. Het is natuurlijk ook praktisch als het pas laat licht is en er niet zoveel tijd is op een zondagochtend om in buurt te blijven.
Het weer wisselde sterk, van mist en regen tot vrieskou met een beetje sneeuw en veel rijp. Genoeg mooie omstandigheden om een afwisselende serie foto’s te maken.
Laten we beginnen op een mistige ochtend. Het is stil in de Oostvaardersplassen en ik voel me alleen op de wereld.
Ik hou van deze sfeer. De mist maakt de wereld kleiner en intiem. De stilte slechts verstoord door overvliegende ganzen, wiens gegak de stilte slechts benadrukken.
In de verte doemen de silhouetten van de kale bomen op. Het geeft een surrealistisch tintje aan het landschap.
Op de ganzen na blijft het de hele ochtend stil. Een verademing in deze tijd van drukte en lawaai. Van mij mag deze mistdeken wel vaker over het landschap liggen.
Maar niet altijd tref je zulke mooie omstandigheden. Tijdens een ander weekend wisselden zon er regen elkaar in recordtempo af. Geen weer om rond te lopen, dus ga ik maar een ochtend in een kijkhut zitten. Op het Oostvaardersveld wordt regelmatig een roerdomp gezien bij een hut en dat is dan ook het doel van vandaag. De roerdomp laat zich nog niet zien, dus vermaak ik me met een ‘doodgewone’ fuut.
Even later was ie wat minder gelukkig, toen een plensbui op zijn koppie neerstriemde.
Ondertussen liet de roerdomp zich ook zien. Tussen het riet loerde hij naar het water. Helaas voor mij bleef hij de hele ochtend tussen het riet staan en kwam hij niet uit de dekking. Geen foto van de roerdomp dus. Wel nog één van een aalscholver die dacht een dikke, vette vis gevangen te hebben. Groot was zijn teleurstelling toen het een oud rietblad bleek te zijn.
Dan mag je wel beteuterd kijken.
Op een ander dag was het wat beter weer en kon ik een mooie wandeling maken. Al snel kwam ik twee edelhert hindes tegen met een jong van vorig jaar. En waar de ene moeder gelijk wegliep nadat ze mij had gespot, bleef de ander rustig door gaan met grazen. Ook haar jong bleef rustig staan. Voetje voor voetje schuifelde ik dichterbij. Zo af en toe keek het dier op, maar reageerde verder niet op mijn aanwezigheid. Na een half uur stond ik zo oog in oog met deze prachtige hinde en haar jong.
Het andere koppel herten kijkt ondertussen vanuit het riet toe en blijft op veilige afstand.
Mijn dag is nu al geslaagd! Als ik dan ook nog een slechtvalk in een boom zie zitten en een klein groepje baardmannetjes tegenkom kan de dag helemaal niet meer stuk. De baardmannetjes zitten wel ver in het rietveld en het is een beetje donker weer, maar toch vind ik deze foto wel wat hebben.
Dan komt koning winter aan in Nederland en ook de Oostvaardersplassen kleuren wit. Nog niet eens zozeer vanwege de sneeuw, maar meer door de rijp. Gelukkig kan ik tussendoor even een uurtje vrijmaken om wat foto’s te maken.
De konikpaarden staan met een kudde aan de rand van het water.
Maar wat vooral opvalt is de rijp. Stekelige pinnen ijs hebben zich afgezet op alles wat buiten staat. Een simpel hek veranderd daardoor in een abstract kunstobject.
Maar ook de bomen en struiken zitten onder de rijp. Het levert een witte wereld op.
Om dit nog eens te benadrukken heb ik volgende foto in high-key gemaakt. Je moet er van houden.
Op mijn laatste foto-uitje van deze maand heb ik een gericht doel: baardmannetjes! Het is prachtig weer vandaag met weinig wind. Ideaal om baardmannetjes te fotograferen. Maar eerst maak ik de zonsopkomst mee.
Dan snel door naar de baardmannetjes. Het blijkt een drukte van belang te zijn bij het infocentrum van Staatsbosbeheer. Half schaatsend Nederland is afgekomen op de dichtgevroren plassen van de OVP. Het krassen van schaatsen en het geluid van krakend ijs vult de lucht. Het heeft iets nostalgisch.
Ik geniet er even van voordat ik verder ga op zoek naar de baardmannetjes. Een groep fotografen die een stuk verder staan bij de rietkraag verraden waar ze zitten. Ik sluit me bij ze aan en geniet van het typische geping dat de vogels laten horen. Het mannetje heeft een kenmerkende zwarte snor. Eigenlijk zouden ze snorremannetjes moeten heten in plaats van baardmannetjes.
Ik maak vele foto’s die ik niet allemaal hier kan laten zien. Hieronder een kleine selectie.
Als laatste nog een grote foto van het vrouwtje. Dit vind ik persoonlijk de mooiste van al mijn baardmanfoto’s.
Al met al is het een heel verhaal geworden. Het was een prachtige afwisselende maand met veel mooie ontmoetingen en prachtige omstandigheden. Er zijn momenten dat ik niets moet hebben van de Oostvaardersplassen en ik het maar een naargeestige omgeving vind. Maar als het weer meewerkt is het een prachtig gebied waar je als natuurliefhebber je hart op kunt halen.
Jaaroverzicht 2016
31 december 2016
***Voor een grotere en scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Het jaar is weer voorbij en eerlijk gezegd ben ik er blij om. Het was een jaar waarin niet alles gelopen is hoe je het van te voren zou bedenken. Vooral het feit dat mijn gezondheid vanuit het niets een gevoelige tik kreeg is van grote invloed geweest. Ook op fotografie gebied. Maar intussen heb ik dat achter me gelaten en kijk ik met een positieve blik naar 2017. Maar eerst kijken we nog even terug naar 2016.
Gelukkig was het niet alleen maar kommer en kwel. Zo zijn er weer een aantal foto’s van mij in verschillende bladen verschenen en staat er, voor het eerst, een foto van mij in de Roots agenda. Ook een paar kleine prijsjes mogen ontvangen bij fotowedstrijden en, als klap op de vuurpijl, verkozen tot “fotograaf van het jaar” bij de fotoclub VNF-Nijkerk. Verder heb ik ook weer een aantal foto’s via mijn webshop verkocht en mocht ik voor de eigenaren van een vakantiehuisje in België mijn eerste “rapportage” maken.
Maar nu heb ik wel genoeg schouderklopjes aan mezelf uitgedeeld. Tijd voor de foto’s!
januari
In januari een aantal keren naar de Oostvaardersplassen geweest. Dit duo-portret vind ik de mooiste van deze maand. Het feit dat het op vijf minuten fietsen vanaf mijn huis is, maakt het voor mij nog specialer.
februari
Ik heb lang getwijfeld of ik mijn eerste steenuiltje als foto van de maand zou uitkiezen of deze rietgors. Uiteindelijk gekozen voor de mooie achtergrond en het licht in deze foto. De foto is gemaakt in de polder Arkemheen bij Nijkerk.
maart
In maart ben ik begonnen aan mijn ijsvogelproject. Ik heb min of meer op twee nestplekken een paartje kunnen volgen. Hoewel de visoverdracht en de paring nog steeds op mijn wensenlijstje staan, was het een hele leuke ervaring om hier langere tijd mee bezig te zijn.
april
Kan een doodgewone meeuw foto van de maand worden? Ja zeker, in ieder geval bij mij wel! De foto is genomen tijdens een excursie van de fotoclub bij de zuidpier van IJmuiden.
mei
Met deze foto van een jonge zwaan bij ons in de wijk ben ik erg blij. Vanaf het moment dat het zwanenpaar ging broeden fietste ik op weg naar het station bijna dagelijks even langs om te kijken hoe het ging. Op moederdag kwamen er vijf kleintjes uit het ei.
juni
Geen moeite om deze maand mijn favoriet uit te zoeken. Een “once-in-a-liftime” moment met de uitsluipende libel en het lantaarntje dat op bezoek kwam.
juli
Ook in juli een foto van een libelachtige. En nog wel de mooiste juffer van Nederland: de weidebeekjuffer. Samen met mijn zus Heleen een ochtendje op pad bij de Kromme Vecht bij Bunnik.
augustus
Deze foto heeft nooit in een blog gestaan, maar is voor mij toch de mooiste van augustus. Op vakantie in Oostenrijk kwam ik een veld tegen met daarin Parnassia. Een prachtig onderwerp, vooral als de dauwdruppels op de achtergrond meewerken voor een mooie bokeh.
september
Ook de foto van september is gemaakt op een excursie van VNF-Nijkerk. In de tuin van Edo van Uchelen kon ik deze geelbuikvuurpad fotograferen onder water.
oktober
Mijn workshop bij Andrea Gulickx leverde naast nieuwe inzichten en inspiratie ook bovenstaande foto op. Voor mij de foto van de maand oktober.
november
Het paddenstoelenseizoen was laat dit jaar, dus waren er in november nog genoeg te vinden. Dit kleine exemplaar kon ik vastleggen in Lage Vuursche.
december
Op de valreep dan toch nog een landschapsfoto in het jaaroverzicht. En nog een winterlandschap ook. Begin december heb ik gebruik kunnen maken van een paar koude dagen en nachten.
Kijkend naar deze serie zie ik in het begin van het jaar veel vogels, die gaande weg worden vervangen door macrofoto’s. Ik denk dat mijn hart toch steeds meer bij de macrofotografie komt te liggen. Komend jaar zal macro weer een grote plek innemen bij mijn fotografische uitstapjes. En wil ik me verder ontwikkelen op het gebied van de landschapsfotografie. Vandaar dat het wel leuk is dat ik het jaaroverzicht afsluit met een landschap.
Ik wil iedereen bedanken die gereageerd heeft op mijn blogs. Het aantal blogs is een stuk minder geworden dan de afgelopen jaren en ook reageer ik zelf minder op andere blogs. Het kost me gewoon veel te veel tijd om alles bij te houden. Misschien ga ik mijn website wel omvormen naar soort van fotogalerij. Maar er zal altijd een plekje gereserveerd blijven voor mijn blogs. Bloggen is dus zeker geen aflopende zaak. Ik zal volgend jaar vast elke maand wel een blogje schrijven en verheug me al weer op alle leuke reacties die ik krijg.
Tot slot wil ik al mijn volgers een fantastisch jaar wensen. Bedankt voor alle opmerkingen en reacties.
Gevederde poldervrienden
15 maart 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Nu het weer wat warmer wordt zijn de eerste grutto’s en tureluren teruggekeerd in de Arkemheen polder. Een onmiskenbaar teken dat we de winter achter ons laten en dat de lente voor de deur staat. Toch heb ik me (nog) niet met de weidevogels bezig gehouden. Ik ging voor de andere gevederde bewoners van de polder. En die zijn er genoeg!
De zilverreiger zie je tegenwoordig bijna net zo vaak als zijn blauwe neef. Waarschijnlijk ook omdat ie wat meer opvalt met zijn witte veren. Ze zijn een stukje schuwer en dus lastiger te fotograferen. Dit exemplaar was zo geconcentreerd aan het vissen dat ie mij niet zag. Of niets van mij aantrok. Dat kan natuurlijk ook. Een eindje verderop zag ik nog vissende zilverreiger. En deze had beet!
Natuurlijk laat ik ook de blauwe reiger even zien in dit blog. Geen polder zonder reiger langs de sloot toch? Alleen sloop dit exemplaar door het weiland. Op jacht naar muizen en mollen denk ik.
Helaas voor hem (en voor mij) bleven zijn pogingen vruchteloos. Daar keek ie wel even van op. Waarschijnlijk is hij zoveel ongeluk niet gewend.
Tot zover de reigers. In de polder woont ook een steenuiltje. Ik ga bijna elke keer als ik er kom wel even bij hem kijken. Maar de afgelopen vijf jaar was hij nooit thuis als ik op visite kwam. Tot nu toe dan. Eindelijk trof ik hem op de bekende locatie.
Zo blij als een kind was ik. Eindelijk mijn eerste steenuil kunnen fotograferen! Verder heb je hier niet zo veel mogelijkheden om te fotograferen. Een hoge heg maakt het lastig. Ik vond nog één andere hoek waarvan uit ik hem kon vastleggen. Klik even op de rondjes om de foto’s groter te zien.
Niet nodig om te zeggen dat ik ontzettend blij ben met deze foto’s.
Maar we gaan nog even door met het vogelgeweld. Ik reed in de auto langs een brede sloot en zag vanuit mijn ooghoek een aalscholver druk met iets. Meestal vliegen ze gelijk op als je dichtbij komt. Maar deze had iets anders aan zijn hoofd. Of aan zijn snavel. Een enorme vis! En zoals wel vaker gebeurd is het oog groter dan de maag. Of in dit geval de keel. Hij kreeg hem niet naar binnen.
Al die drukte staat in schril contrast met de volgende foto. Een statige zwaan die rustig weg zwemt terwijl hij nog even achterom kijkt. Een goed moment om bij te komen van het spektakel met de aalscholver.
Met recht een koninklijke vogel.
In de polder neem ik veel foto’s vanuit de auto. Maar het is ook heerlijk om de auto te verlaten en langs de dijk te lopen. In het riet beginnen de kleine vogeltjes zich weer te roeren. Een rietgors was druk bezig met het voorjaarsgezang. Prachtig om te horen en ik krijg er een echt lentegevoel van.
Ik heb een hele reeks foto’s van deze kleine vriend kunnen maken. Hieronder een aantal er van.
Ik sluit dit blog af met een soort die de laatste weken in het nieuws is geweest. En niet positief helaas. Het aantal wilde eenden is vanaf 2000 met 20% afgenomen. In de Arkemheen zie je ze nog genoeg. Een paartje zwom in de sloot langzaam naar me toe. Ik heb geprobeerd er een wat artistieker plaatje van te maken.
Ook het vrouwtje mag natuurlijk niet ontbreken. Hierbij ben ik nog wat verder gegaan met de bewerking en ik heb de foto omgezet naar zwart-wit. Ik vind het wel wat hebben.
Hiermee eindigt mijn tweede blog over de Arkemheen polder. Het is tijd voor een nieuw projectje. Wat dat is? Dat zien jullie over een paar weken wel weer. In de tussentijd wens ik jullie veel mooie natuurmomenten toe. Het wordt steeds lekkerder buiten, dus ga er op uit!
Polderhazen
8 maart 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
De afgelopen weken heb ik een aantal ochtenden doorgebracht in mijn favoriete polder. De Arkemheen (uitspaak: Arke-mheen) bij Nijkerk. Doel was om het rammelen van de hazen te fotograferen. Dat zijn de gevechten die vroeg in de lente plaatsvinden en er spectaculair uitzien. Ik heb dan wel wat geluk nodig. De polder is weids en alleen toegankelijk via een paar wegen. Veel speelt zich dan ook af buiten het bereik van de camera. Maar niet geschoten is altijd mis, dus trek ik een aantal dagen op de vroege ochtend de polder in.
Als je er vroeg bent maakt je natuurlijk ook de zonsopkomst mee. En deze laat ik niet zomaar voorbij gaan. Dat moet natuurlijk worden vastgelegd.
Mijn auto staat hier rechts, aan de andere kant van de sloot. Ik wilde eerst proberen om via de plank de sloot over te steken. Maar je ziet waarschijnlijk wel dat de plank onder de rijp zit en daarom spekglad is. Ik zag me al liggen in het water met mijn camera. Dus toch maar even een stuk omgelopen om via een makkelijker weg het perceel te betreden.
Ook op een andere ochtend was ik weer vroeg ter plaatse. En altijd is de zonsopkomst weer anders, maar steeds een prachtig moment om mee te maken.
Alle dagen zie ik al snel hazen lopen, maar het wachten is op wat meer licht. Ondertussen is het genieten van de sfeer en de vogels. Als het dan licht genoeg is zijn de hazen natuurlijk weer verdwenen. Maar als je goed kijkt zie je het en der in het veld wat bruine hoopjes. Goede kans dat het een haas is. Soms proberen ze zich te verstoppen, maar daar houden ze deze fotograaf niet mee voor de gek!
Dan is het tijd voor de groepsfoto. Ik roep alle haasjes bij elkaar en zet ze op de juiste plek. het duurt even voordat ze door hebben wat de bedoeling is. Maar als eindelijk iedereen goed staat, levert dat een leuke foto op.
Deze eerste keer was het bewolkt weer. Op een andere dag was het ’s ochtends zonnig en dat zie je gelijk terug in de foto’s. Het heerlijke ochtendlicht verlichtte dit haasje, terwijl hij met zijn ochtendtoilet bezig was.
Hij zat vlak langs de weg deze keer. Meestal heb je niet zoveel geluk en zitten ze ver weg. En blijven dan op een afstandje staan kijken of je niets raars van plan bent. En ja hoor, ik raak weer eens verzeild in een staarwedstrijd. Op afstand deze keer.
Ik win deze wedstrijd en hij gaat er van door. Tot hij bij een brede sloot aan komt. Daar ontmoet hij zijn familie. Maar blijkbaar botert het niet helemaal tussen ze, want na een tijdje besluit hij de sprong te nemen en belandt hij veilig aan de overkant.
Ik had hem graag nog wat scherper gehad. Maar voor nu ben ik tevreden met deze foto. Het moment is natuurlijk prachtig!
Maar nog steeds geen rammelende hazen. Het gaat er allemaal gezapig aan toe bij de polderhazen. Eén keer dreigt het wat te worden, maar meer dan even achter elkaar aan rennen wordt het niet.
Zo sluit ik deze missie af zonder de door mij gedroomde foto. Maar ik heb desondanks genoten van het hazenspul. En de sprong over de sloot is natuurlijk een heerlijk moment om vast te leggen. Volgend jaar doe ik weer een nieuwe poging. Voor nu sluit ik dit hazenverhaal af en wens ze allemaal een rustig Pasen toe!
De grote grazers van de OVP
27 januari 2016
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Hier is ie dan: mijn eerste bericht in 2016. In mijn jaaroverzicht 2015 had ik al aangekondigd dat ik dit jaar een iets andere aanpak ga proberen. Dit leidde in januari tot een aantal bezoekjes aan het grote natuurgebied hier om de hoek: De Oostvaardersplassen. En ik moet zeggen dat het me wel bevallen is. Je weet naar een paar keer waar en wanneer de dieren zich best laten zien. En je kunt nog eens terug als het weer wat beter is. Natuurlijk hebben al die tripjes een berg aan foto’s opgeleverd. Maar wees niet bang. Ik ben best goed in het weggooien. Ik denk dat januari twee OVP-blogjes gaat opleveren.
Als ik aan de Oostvaardersplassen denk, denk ik gelijk aan de vogels en de grote grazers. En die laatste zullen in dit eerste blog de hoofdrol spelen. In de Oostvaardersplassen leven drie grote zoogdieren die moeten voorkomen dat het gebied dichtgroeit. Er is veel altijd veel discussie over de dieren, vooral in de wintertijd. Als ik kijk naar wat ik zelf zie, denk ik dat er beter wat minder dieren in het gebied zouden zijn. Ik zie op een aantal stukken dat het landschap verandert van bos naar kale vlakte, waarbij vooral de vogels verdwijnen. Aan de andere kant zou het mooi zijn om de natuur zijn gang te laten gaan en te kijken wat dat oplevert. Ik heb op zich ook geen moeite met een dood dier. De dood hoort bij het leven. Alleen ben ik bang dat het gebied te klein is om een gezond natuurlijk evenwicht te bereiken. Wat ik zeker denk te weten is dat bijvoeren niet gaat werken. Dat levert nog meer dieren op en daardoor nog meer druk op het gebied. Ik denk dat een gecontroleerde populatie het beste zou zijn.
Edelherten
De edelherten spreken mij persoonlijk het meest aan. Waarschijnlijk omdat deze soort de meest “wilde” van de grazer is. Schuw en soms moeilijk te vinden. Ondanks dat er niet gejaagd wordt in de Oostvaarderplassen vermijden ze het liefst mensen. Ze gaan er dan ook meestal vandoor zodra ze je gezien hebben. In 1992 zijn er 54 dieren uitgezet in het gebied. Bij de laatste telling in oktober 2015 zijn er ca. 3000 herten geteld.
In deze tijd van het jaar zitten er altijd wel groepen herten in het Oostvaardersbos bij Almere. En laat dat nu net op 5 minuten fietsafstand van mijn huis zijn! Op mijn eerste tocht kwam ik ze al tegen. Nog iets te ver in het begin, maar als je voorzichtig bent kun je toch redelijk dichtbij komen. Hebben ze je eenmaal gezien zullen ze verder trekken. Je moet dus snel wat foto’s maken en er voor oppassen niet de hele tijd de dieren op te jagen. Ik maakt dus vaak een paar foto’s en laat de dieren dan met rust.
Een voordeel van het vaker naar een gebied gaan is dan ook dat je later nog eens terug kunt gaan om nog een paar foto’s te maken. Zo is de verstoring minimaal. Het gebied staat natuurlijk ook bekend om zijn uitgestrekte rietvelden. De herten vallen bijna niet op tussen het hoge riet. Zo af en toe zie je ze er boven uit steken.
Deze foto is typisch zo’n foto die je alleen in de OVP kunt maken.
Het opvallende is dat ik bijna geen hindes zie. Dat is me al vaker opgevallen. Aan de kant van Lelystad kom je juist veel minder mannelijke herten tegen. Eén van de doelen die ik me gesteld had was een portret te maken van een mooie mannenkop, met zo’n prachtig gewei. Nu vertelde ik al dat ze meestal niet rustig poseren. Maar vanaf het moment dat ze je opmerken volgt er altijd een minuutje van naar elkaar staren. Als je dan dichtbij genoeg bent gekomen voordat ze je zien kun je daar gebruik van maken. En zo maakte ik onderstaand portret, met een nieuwsgierige jongeling in de achtergrond.
Het plaatje is natuurlijk niet compleet zonder de hindes. Dus toog ik op een andere dag naar de overkant van de Oostvaardersplassen. En ja hoor: hele groepen hindes liepen daar rond. Het gebied is daar wat opener, dus zijn ze nog lastiger te benaderen. Maar ik had de mazzel dat twee jonkies wat minder oplettend waren en rustig voor mij langs wandelden.
Ik zat hier aan de rand van het bos en ik denk dat ze me niet gezien hebben. Hierna heb ik nog wel een aantal hindes op de foto weten te zetten, maar die kwamen niet door de keuring. Dus sluit ik de edelherten af met twee mannen. Deze zag ik dus weer aan de Almeerse kant.
Ik heb er echt van genoten om zo met deze dieren bezig te zijn.
Konikpaarden
Hoewel de herten mijn voornaamste doel was deze maand kunnen de andere grazers niet ontbreken in dit blog. Het konikspaard kom je altijd wel tegen als je het gebied in gaat. En ze zijn niet bang voor mensen. Dat is denk ik ook de reden dat ze de hoofdrol spelen in de film “De nieuwe wildernis”. Ze zijn makkelijk te filmen. Voor mij iets minder natuurbeleving, maar wel een uitdaging om er een mooie foto van te maken.
Hier kon ik fijn even gebruik maken van het zonnetje. Helaas heb ik op al mijn tochtjes weinig zon gezien. Maar dat is ook te verwachten in januari in Nederland. Doordat de paarden rustig blijven staan, of zelfs naar je toekomen, is het niet moeilijk om een portretfoto te maken.
Maar je kunt natuurlijk ook nog verder gaan en een detailopname maken. In dit geval van de bek, of moet ik zeggen mond?
Ik heb geen idee wat er op zijn snuit zit. Ik dacht zelf aan plantendingetjes die blijven kleven. Zoals distels of zo. Maar zouden ook parasieten kunnen zijn. Wie het weet mag het zeggen.
Heckrunderen
De derde soort die we tot de grote grazers rekenen is het heckrund. Een gefokte soort, vernoemd naar de Duitse gebroeders Heck. Die wilden de uitgestorven, wilde voorouder van het hedendaagse rundvee, de oerrund, terug fokken. Dat lukte niet helemaal, maar het leverde wel een oersterke runderras op. En een soort die zonder invloed van mensen kan overleven in de Oostvaardersplassen.
Nu ben ik niet zo’n fan van deze dieren. Voor mij blijven het toch gewoon koeien. En die vind ik niet zo heel spannend. Maar ze horen natuurlijk wel in dit blog thuis. Dus bij deze.
Het leuke vind ik de brandganzen op de voorgrond. Ze horen niet bij de grote grazers, maar ik denk dat alle soorten ganzen bij elkaar in de Oostvaardesplassen net zoveel gras verstouwen als de grote zoogdieren.
Ik had graag wat foto’s willen maken in een winters decor. Maar helaas is de winter in januari grotendeels voorbij gegaan aan de Oostvaardersplassen. Wel wat speldenprikjes en een laagje ijs, maar tot nu toe stelt het niet zo veel voor.
Terugkijkend was het een leuke in interessante maand. Een goed begin van het fotojaar nieuwe stijl. En er komt dus nog een tweede blog over de Oostvaardersplassen in januari. Bedankt voor je bezoek en interesse.
Mistig
4 oktober 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Je hebt van die oktoberochtenden dat de nevel boven de plassen zweeft, verlicht door een waterig zonnetje. Ideale omstandigheden voor de natuurfotograaf! Ik hoop vandaag op die omstandigheden. Ik krijg echter iets meer dan ik gewenst heb: dikke mist beperkt het zicht tot zo’n 100 meter. Maar niet getreurd, ik ga er gewoon lekker op uit.
Ik ga vandaag naar de Stille Kern in het Horsterwold bij Zeewolde. Het is al weer een tijd geleden dat ik er was en er is de afgelopen jaren flink gewerkt aan natuurverbetering. Nu wil dat niet zeggen dat het mooier wordt, maar dat zullen we wel zien. Hoewel dat nu nog lastig is met die dikke mistdeken.
Ik vind het altijd heerlijk om rond te lopen in een mistig landschap. Het is dan vaak heel stil en je hebt het gevoel dat je alleen op de wereld bent. Even ontsnappen aan het gedoe van alledag. Af en toe wordt de stilte verbroken door overvliegende ganzen of een eikel die van de boom op de grond valt. Maar al die geluiden accentueren de stilte alleen maar.
Ik loop eerst een rondje om de oude plas. Hopelijk trek de mist straks op en kan ik het nieuwe gedeelte verkennen. Water en mist is een goede combinatie, dus genoeg mogelijkheden om foto’s te maken.
Her en der zie ik paddenstoelen groeien, maar vandaag laat ik die even voor wat ze zijn. Ik wil me concentreren op de landschappen. Ik kom aan het eind van de plas. Een mooie plek om even uit te rusten. Ik geniet van het uitzicht, hoewel het zicht beperkt is.
Dit is toch genieten!?
Ik loop terug langs de andere kant, maar daar is toch een stuk minder te zien. Of de foto’s beginnen steeds meer op elkaar te lijken. Op een gegeven moment ben je wel klaar met mist-water-riet. Als ik bijna terug ben bij de uitkijkheuvel waar ik gestart ben, zie ik dat een groepje bomen al wat herfstkleuren begint te krijgen. Nu is het altijd lastig om de kleuren mooi over te laten komen in deze omstandigheden, maar ik doe toch een poging.
Nu ik weer op het beginpunt ben is het tijd om het nieuwe gedeelte te verkennen. Het zicht is nog steeds beperkt, maar we zien wel wat we tegenkomen. Ook hier zijn nu plassen uitgegraven en zijn bomen gekapt. Dat lijkt een beetje een trend aan het worden want ik zie dat op meer plaatsen. Het water geeft ook hier weer mogelijkheden om te fotograferen. Deze boom staat aan de andere kant en zijn silhouet wordt weerspiegeld in het stille water.
Zoals je ziet is er niet veel te zien van het nieuwe gebied. Daarvoor moet ik nog eens terug komen op een dag met wat beter zicht. Maar de eerste indruk is zeker niet slecht! Ik blijf het water volgen, ook om niet te verdwalen. Echt verdwalen kan in Nederland volgens mij niet, maar even de verkeerde kant op lopen kan je wel een uurtje extra kosten om weer bij de auto komen.
Het begint warempel iets op te klaren! En ook de kleuren komen terug in het landschap. De groene algen geven extra kleur aan onderstaande foto.
Het zicht wordt nu snel beter, maar voor mij is de ochtend afgelopen. Tijd om weer op huis aan te gaan. Ik heb genoten en gemerkt dat “slechte” weersomstandigheden om te fotograferen niet bestaan. Je accepteert het weer van het moment en maakt er het beste van. Maar volgende keer hoop ik toch iets meer te kunnen zien van dit prachtige gebied.
Veel te zien in de polder
26 april 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken***
Zo eind april is het volop lente. Hoewel het weer wat tegenvalt is het de hoogste tijd om de vogelrijke Arkemheen polder te bezoeken. Alle vogels die de winter in ons koude kikkerlandje ontvluchten zijn weer teruggekeerd. Vandaag hoop ik in ieder geval de kemphaan te fotograferen, want die heb ik nog nooit mooi op de foto kunnen krijgen. Voor de rest zie ik wel wat ik tegenkom.
Het eerste wat ik tegenkom is echter geen vogel, maar een haas. Op zijn gemakje zit ie in het natte gras.
Ik fotografeer vanuit de auto, maar hij heeft me toch in de gaten. Even kijkt hij me aan of hij wil zeggen: “mag ik bij je komen zitten in die lekker warme en droge auto?”
Van mij mag ie hoor, maar uiteindelijk ziet hij er toch van af en verdwijnt verder het veld op. Net als ik door wil rijden landt er een tureluur op een paaltje vlak naast de auto. Ik maak een paar foto’s. Ik ben gewoon te dichtbij! Voorzichtig zet ik de auto in zijn achteruit en rij een klein stukje terug. Gelukkig blijft de vogel zitten.
Dit is toch nog steeds mijn favoriete weidevogel!
Hij begint aan een poetsbeurt en dat levert altijd leuke plaatjes op. Deze vind ik de mooiste van die serie.
Dan rijdt er een andere auto langs en is het uit met de pret. De vogel vertrekt. En ik ga weer een eindje verderop kijken. Er staan een aantal boerderijen en huizen in de polder. Rondom die bebouwing zijn andere vogels te vinden dan op de grasweiden. Zo zie je vaak koppeltjes duiven rondvliegen. Een holenduif is het vliegen even zat en zit uit te rusten op een paal.
De grijze achtergrond is de muur van een schuur. Ik vind het mooi overeenkomen met de kleuren van de vogel. Net als bij de tureluur zit ik er ook nu heel dicht op. Dichtbij genoeg voor een portretje.
Ik ben best wel blij met deze foto’s. Zo vaak lukt het niet om deze soort te fotograferen.
De volgende vogel hoor ik voordat ik hem zie. Het is een rietgors, die nu even voor paalgors speelt. Het is altijd weer een genot om een vogel te horen zingen. En wat een geluid komt er uit zo’n klein lijfje!
Langs de sloten zie ik verschillende zwanen aan het broeden. Kleine zwaantjes zie ik nog niet. Ik besluit om een artistieke poging te wagen door de bloemen in de voorgrond mee te nemen in het beeld. Ik weet nooit of het nu koolzaad of zwarte mosterd is. Het resultaat zie je hier onder.
Ik twijfel zelf of ik het wel mooi vind. Ben benieuwd hoe jullie er over denken.
Na deze “creatieve” uitspatting richt ik mijn aandacht op misschien wel de bekendste weidevogel: de Grutto. Vandaag zie ik een aantal exemplaren op de palen zitten, maar de meesten lopen gewoon in het gras. Nu heb ik al heel veel grutto-op-paal-foto’s, dus ga ik de uitdaging aan om ze in het gras te fotograferen. Dat is best lastig, omdat ze nu niet bepaald blijven staan als je op ze af komt lopen. En ik moet juist uit de auto komen, anders kan ik geen laag standpunt innemen, Dat is nodig om een rustige achtergrond te krijgen. Maar de aanhouder wint!
Van achter een hekje kan ik deze foto maken. Als ik het diafragma nog wat verder open zet wordt het gras nog vager. Dit is dan zo’n beetje de foto die ik in mijn hoofd had.
Een andere vogel die je voornamelijk in het gras ziet is de fazant. Ik zie vanuit de auto een prachtige haan. Wat een kleuren heeft dat dier zeg! Prachtig! Na eerst een paar foto’s vanuit de auto te hebben genomen, ga ik toch weer proberen om wat lager bij de grond te fotograferen. Nu loopt deze haan vrij voorspelbaar langs het slootje. Ik kan dus even verderop gaan zitten en wachten tot hij voorbij komt lopen. Aldus geschiedt.
Wat een prachtige ochtend heb ik vandaag. De één na de andere mooie soort krijg ik voor mijn lens. Ik was vandaag begonnen aan de Puttense kant van de polder, omdat daar de meeste kemphanen zijn gezien. Daarom ga ik nog even terug, want dat was één van de doelen van vandaag. Ondertussen kijk ik natuurlijk of er nog wat leuks te zien is. Zoals deze boerenzwaluw.
Hij kijkt wel een beetje boos.
Dan zie ik eindelijk een paar kemphanen scharrelen. Helaas net in een veld met wat hoger gras en bloemen zodat ze lastig te zien zijn. Ik maak wel wat foto’s, maar die komen niet door de keuring. Wie wel door de keuring komt is deze houtduif. Op zich niet een heel bijzondere vogel en echt mooi vind ik hem ook niet. Maar hij zit leuk op het hekje en als bewoner van de polder hoort hij gewoon in dit blog te staan. Bij deze dus.
De ochtend loopt al weer op z’n eind. Het was echt genieten! Wat een soortenrijkdom is er toch in de Arkemheen polder. Ik zou er toch wat vaker heen moeten gaan. Maar ja, er zijn zo veel mooie gebieden en onderwerpen om te fotograferen. Maar ik moet sowieso snel terug om nogmaals een poging te wagen de kemphanen te fotograferen.
Ik sluit af met een vogeltje dat je ook vaak rond de boerderijen ziet: de ringmus. Hij lijkt veel op de huismus maar heeft een bruine in plaats van een grijze kruin. Ook heeft de ringmus een witte halsring en zwarte vlekken op de wangen.
Ik hoop dat jullie genoten hebben van mijn verslag van dit ochtendje in de polder. En mocht je in staat zijn: het is echt een aanrader er eens naar toe te gaan.
Restanten
2 maart 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Tijdens mijn fototochten maak ik heel veel foto’s die niet in mijn blogs terecht komen. Ze zijn niet goed/mooi genoeg en soms passen ze niet in het verhaal dat ik wil vertellen. Zonde van de foto’s die om de tweede reden buiten de boot vallen. En het kan ook zijn dat ik te weinig foto’s heb om een blog te vullen Dus vandaag een blogje met foto’s die het in de eerste ronde net niet haalden.
Als eerste een aantal foto’s uit natuurpark Lelystad. Ik heb toen een prachtige serie van de badderende wilde zwanen kunnen maken. Maar er zijn natuurlijk nog meer bewoners van dit prachtige park. In eerste instantie ging ik voor de wisenten in de sneeuw, maar die lagen alleen een beetje lui tegen het hek aan. Dit is de enige wisentfoto die door de keuring is gekomen.
Wisent portret
Ik kwam ook een groepje huismusjes tegen.
Huismus
Toen scheen net even het zonnetje. Even verderop kwam ik bij de wilde zwijnen.
Wild Zwijn
Wroeten in de sneeuw
Een aantal weken later was ik in de Arkemheenpolder. Het torenvalkvrouwtje stal toen de show en vulde het hele blog. Hieronder een aantal andere foto’s van die dag.
Arkervaart
Een groepje van vier Indische ganzen liep in een weiland langs het water te grazen. Eéntje had dorst en dronk wat uit de sloot.
Indische Gans
Het lijkt net of er een hap uit zijn nek is genomen. Iemand een idee wat dat kan zijn?
Dorst
Op een woensdagmiddag heb ik een wandeling met mijn zoon gemaakt in de Oostvaardersplassen bij Almere. Dat is vlak bij ons huis en een heerlijk uitje als het mooi weer is. Vanaf het fietspad zagen we dit hert in het afgesloten gebied staan.
Edelhert OVP
Een paar dagen later ben ik nog eens teruggegaan en in mijn eentje een heerlijk wandeling gemaakt. Ook nu zag ik een hert staan, alleen veel verder weg. Toch maar even een foto gemaakt.
Tussen het riet
Eigenlijk te ver weg voor een goede foto, maar ik vind het een mooi beeld zo in zijn leefomgeving. Hierna nog geprobeerd wat vluchtopnames van de ganzen te maken.
Grauwe ganzen
Een ander koppel vloog wat hoger en kon ik tegen de blauwe lucht fotograferen.
Volg de leider
En zo krijgen deze “vergeten” foto’s toch nog hun plekje op mijn blog.
Modelfotografie
15 februari 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Ik ga vandaag op bezoek bij een dame. Een dame van stand mag ik wel zeggen. Het voelt of als ik op audiëntie bij de paus ga. Het is namelijk een regionale beroemdheid. Een beetje zenuwachtig stap ik in de auto. Er is namelijk nog iets: het is niet zeker of deze lady wel thuis zal zijn als ik er aan kom. Ze mag dan wel honkvast zijn, maar zekerheid wordt niet gegeven.
Hoe dichter ik bij haar huis kom, hoe hoger de spanning oploopt. Net als mijn hartslag trouwens. Zal ze me binnenlaten of vlucht ze bij de eerste aanblik. Via derden hoorde ik dat ze, ondanks haar bekendheid, meestal ruim de tijd neemt om haar gasten het naar de zin te maken. Daar hou ik me dan maar aan vast. Dan is het zover. Ik rij de weg naar haar huis op.
En warempel zit ze gelijk aan het begin aan de kant van de straat. Onze kennismaking verloopt goed en ik voel me gelijk wat meer op mijn gemak.
De kennismaking
Ik zal haar even voorstellen: miss Bontepoort. Zo genoemd naar de weg door de Arkemheen polder waarlangs ze zich normaal gesproken ophoudt. Ze is totaal niet cameraschuw. Hele hordes fotografen komen dan ook van heinde en verre voor een fotoshoot. Ik ben vroeg en krijg daarom een privésessie aangeboden. Ondanks alle aandacht zijn sterallures zijn haar vreemd. Als ik na de eerste gebruikelijke beleefdheden vraag of ze even op een ander paaltje wil gaan zitten omdat er een lelijke witte band achter haar langs loopt, voldoet ze zonder een wanklank aan mijn verzoek. Geen onvertogen woord over lastige fotografen.
Een beter paaltje
Aan haar blik kun je gelijk zien dat ze een professioneel model is. Het leuke daarvan is ook dat ik haar verder geen aanwijzingen hoef te geven. Geroutineerd werkt ze een heel arsenaal aan poses af. Hieronder de bekende verleidelijke blik over de schouder.
Verleidster
Nadeel van zo’n goed meewerkend model is dat je als fotograaf er al snel te dicht op gaat zitten. Mooie vrouwen hebben natuurlijk een mysterieuze aantrekkingskracht die moeilijk te weerstaan is. Maar ik verzet mij er tegen en neem, zij het met enige tegenzin, wat meer afstand.
Wat meer afstand
Zoals je ziet maakt het haar niets uit en gaat ze gewoon door met het aannemen van leuke houdingen. En dat alles zonder dat ik haar moet vertellen wat ze moet doen. Met andere woorden: een natuurtalent! Ze lijkt gelijk wel een stuk kleiner zo op die grote weidepaal.
Maar mijn overpeinzingen worden onderbroken door de volgende pose die ze aanneemt. Het andere pootje gaat omhoog en ze kijkt met een turende blik in de verte. Waar zal ze dit allemaal geleerd hebben? Zou er een torenvalkmodellenvakschool bestaan?
Blik in de verte
Als ze alles heeft gegeven wat ze heeft en even geen nieuwe houding meer weet te vinden, zoekt ze gewoon een nieuw plekje op. Daarbij let ze er ook nog op of het paaltje fotogeniek is, of dat het iets speciaals heeft. Zoals de spijker op dit paaltje.
De spijker
Als je wat langer met een model werkt leer je ze wat beter kennen. Zo merk ik dat het ene pootje omhoog kenmerkend voor haar is. En nu het vertrouwen wederzijds gegroeid is, durft ze ook een kant van het model zijn te laten zien die haar wat minder gemakkelijk afgaat: poseren op de grond.
In het tegenlicht
Hier zie ik nog wel wat verbeterpuntjes. Zowel in houding als in uitstraling.
Maar daar gaan we een andere keer aan werken. Voor vandaag is het genoeg geweest. Ik ging er vanmorgen naar toe met kriebels in de buik en ik vertrek alsof ik bij een oude vriendin vandaan kom. We hebben afgesproken dat deze fotosessie zeker nog een vervolg zal krijgen. Dan gaan we verder werken aan het grondwerk en ik wel daarnaast nog graag gaan werken met attributen, zoals muizen of mollen.
Ik rij weg, maar kan de verleiding niet weerstaan om nog één keer achterom te kijken.
Afscheid
Ook na afloop van de fotoshoot blijft ze een prachtige dame. Tot snel miss Bontepoort!
Het jaar begint in de polder
4 januari 2015
***Voor een scherpere weergave even de foto’s aanklikken!***
Een nieuw jaar, lege mappen op mijn computer en de wil om er weer iets moois van te maken. Ik ben benieuwd wat ik dit jaar allemaal voor mijn lens krijg. Allemaal ideetjes en plannen in mijn hoofd. Maar wat daar van terecht komt? De tijd zal het leren!
Mijn eerste trip van dit jaar gaat naar een bekend gebied: De Arkemheen polder bij Nijkerk. In het voorjaar en de zomer een walhalla voor weidevogels als de grutto en de tureluur. In de winter pleisterplaats voor o.a. ganzen en zwanen. Maar mijn doel vandaag zijn de buizerds en de torenvalkjes. Roofvogels heben een speciale aantrekkingskracht op me. Maar ze vaak lastig te fotograferen. Je moet net de mazzel hebben dat je een minder schuw exemplaar treft, die niet op de vleugels gaat als je in de buurt komt.
Maar voordat ik daar aan toe kom geniet ik eerst van de zonsopkomst bij het stoomgemaal Hertog Reijnout. Dit zie ik achter het gemaal voordat de zon opkomt.
Voor zonsopkomst
Hierna loop ik snel naar de dijk om de zonsopkomst boven het gemaal te kunnen fotograferen. Maar oeps wat is het glad zeg! Ga ik toch bijna onderuit met mijn statief op de nek. Voorzichtig aan dan maar. Gelukkig ben ik op tijd om de ze foto te maken.
Zonsopkomst achter het gemaal
Altijd weer mooi om de zachte kleuren te zien intensiveren als de zon steeds hoger komt. Verder is de zonsopkomst niet heel erg spectaculair vandaag. Daarvoor heb je toch wat meer wolken nodig. Of laaghangende nevel. Ik hou het dus voor gezien hier en stap in de auto voor een rondje over de polderweggetjes. Ondertussen de paaltjes afspeurend naar de door mij gezochte roofvogels.
Maar vandaag hebben ze afgesproken om mij eens flink dwars te zitten. Zonder uitzondering vliegen alle valkjes en buizerds op, voordat ik ook maar in de buurt ben. Laat staan dat ik ze op de foto kan zetten. Vanuit de verte kan ik wel genieten van deze blonde buizerd die aan het ontbijt zit. De kraaien wachten als aasgieren op hun beurt. Te ver weg voor een echt goede foto, maar het moment is wel erg mooi!
Ontbijt met toeschouwers
En deze keer heb ik er ook eens aan gedacht om er een filmpje van te maken.
Meestal vergeet ik dat mijn camera behalve foto’s ook filmpjes kan maken. Maar als ik het doe vind ik het altijd iets toevoegen. Het eerste goede voornemen voor 2015 is dus geboren: meer filmen!
Omdat de doelgroep niet mee wil werken verleg ik mijn focus naar de andere vogels in de polder. En dat zijn er genoeg! Zo zit er een grote groep kleine zwanen in de polder. Ze hebben een vaste hangplek en zijn dus makkelijk op te sporen.
Kleine zwanen
Ze delen hun veldje met een aantal families knobbelzwanen. Veel gebeurt er niet. De zwanen liggen wat in het gras en eten zo nu en dan zonder van hun plek te komen.
Knobbelzwanen
Ondanks dat dit veldje erg in trek is bij vogelaars vind ik het maar een saaie bedoening. Ik zie ze liever in het water of, nog mooier, in de lucht. Vooral de knobbelzwanen maken een heerlijk geluid als ze voorbij komen vliegen met hun zoevende vleugelslag. Ik laat de zwanen dus voor wat ze zijn en rij naar de andere kant van de polder. Even de benen strekken op de dijk van de Putterpolder. Ook dat hoort trouwens bij het Arkemheen gebied. Vanaf de dijk heb je uitzicht op het kustgebied, wat Delta Schuitenbeek wordt genoemd. Maar vlak voordat ik de auto wil parkeren kom ik nog een prachtige zilverreiger tegen. Die moet ik natuurlijk even meenemen. Net als de roofvogels kom je niet zo snel eentje tegen die gewoon zijn gang blijft gaan als je in de buurt bent. Deze trok zich niets van mij aan!
Grote Zilverreiger
Dan verlaat ik de auto en maak een wandelingetje over de dijk. Dat is toch wel een stuk leuker dan in de auto te zitten. De geluiden om je heen en het frisse winterzonnetje op je kop: Genieten met een hoofdletter G!
Het aantal watervogels op het water valt wat tegen. Een paar groepjes eenden is alles wat ik zie. Waarbij ik de wilde eend het vaakst tel. Maar dat mag de pret niet drukken. Ook deze “doodgewone” eend is prachtig, vooral het mannetje met dit zonnetje erop.
Spiegeleend
Dan hoor ik opeens een bekend geluid: vliegende knobbelzwanen! Boven het Nuldernauw komt een formatie van drie aanvliegen. Het is altijd weer een beetje geluk hebben om er een scherpe foto van te maken, maar eentje is er goed genoeg om in dit blog te komen.
KLM reclame
Zeg nu eerlijk: veel mooier dan die suffe exemplaren in het weiland toch?
Het is tijd om weer terug te gaan. Als ik weer langs het groepje wilde eenden loop besluiten er twee om aan een wasbeurt te beginnen. Een mooi gezicht die spetterende en spartelende vogels. Soms liggen ze zelfs op hun rug in het water en zie je alleen de twee oranje pootjes omhoog steken. Als het wassen dan achter de rug is moeten nog wel de vleugels even worden droog gewapperd. Dat zie je dus hieronder.
Even met de vleugels slaan
Dit is trouwens niet helemaal een raszuivere wilde eend. Daarvoor is de witte ring om de nek te groot en te onregelmatig. Vergelijk het maar eens met de spiegeleend. Een wilde eend dus, maar wel met tam bloed.
En zo eindigt mijn eerste fotouitje van 2015. Niet helemaal wat ik voor ogen had, maar de natuur laat zich niet dwingen. En die roofvogels komen heus nog wel aan de beurt dit jaar. En wat er voor in de plaatst kwam is ook mooi. Mijn persoonlijke favoriet? Dan ga ik voor foto 2. Bedankt voor je aandacht en tot een volgende keer!
Vogels in de polder
26 mei 2014
De afgelopen tijd heb ik weinig geschreven.. Maar wees niet bang: het fotograferen ging gewoon door! Genoeg materiaal dus voor een nieuwe blog. Zo ben ik regelmatig de polders ingegaan om de weidevogels en andere gevleugelde vrienden vast te leggen. Mijn eerste tochtje ging naar mijn favoriete polder: De Arkemheen.
Deze witte kwikstaart had duidelijk de lente in zijn bol en liet luidruchtig horen dat ie er was.
Witte kwik
Ook de grutto’s waren weer teruggekeerd en dit was de eerste die ik dit jaar voor mijn lens kreeg.
Wankel evenwicht
Een windvlaag bracht hem uit balans, maar even corrigeren met de vleugels verhielp het probleem. Verder nog wel wat aardige foto’s gemaakt, maar die hebben dit blog net niet gehaald.
Op een andere dag was de Eempolder mijn bestemming. De aanpak was nu anders: deze keer ging ik onder mijn camouflagenet bij een overnachtingsplas van de grutto’s liggen. Dat levert dan weer andere beelden op dan vanuit de auto. Zoals deze grutto, die vroeg in de ochtend in het water rondstapte.
Ochtendgrutto
Ook een blauwe reiger kwam even buurten. Een vogel die je niet alleen in de polders tegenkomt, maar hij hoort zeker in dit blog thuis. Geen tochtje door de polder of je ziet wel een aantal van deze reigers.
Blauwe reiger
Bij deze foto kun je goed zien dat ik plat op mijn buik bij de plas lag. Tot zo ver de vogels in de Eempolder. Ik verlegde die dag mijn aandacht naar de landschappen. Waarom dat was kun je lezen in het blog Polderlandschappen.
Op 18 mei hadden we met de leden van de facebookgroep “Polder Arkemheen (Nijkerk)” afgesproken elkaar eens te ontmoeten. Je kent elkaar, op een paar uitzonderingen na, alleen van facebook. Het is dus wel eens leuk om elkaar in levende lijve te ontmoeten. De meeting was om kwart voor elf, dus genoeg tijd om van te voren de polder in te gaan. Ik was er al vroeg en tegen de opgaande zon kon ik deze grutto vastleggen.
Grutto silhouet
Dit is zo’n foto die al een tijdje in je hoofd zit. En dan is het erg prettig dat het er een keer van komt. Ook de andere vogels waren erg meegaand vandaag. Dus ook deze tureluur vond het niet erg om op de foto te komen.
Tureluur
Ik vind persoonlijk de tureluur één van de mooiste weidevogels.
Nu heb ik natuurlijk al talloze foto’s van vogels op paaltjes en het blijft een prachtig gezicht. Maar toch wil je op een gegeven moment iets anders. Een goede benadering vind ik dan om meer van de omgeving mee te nemen in de foto. De volgende foto is een voorbeeld hiervan. Het mooie ochtendlicht werkt lekker mee,
Rommelhoekje
Zo kan met het juiste licht en een grutto op de goede plek ook een rommelig hoekje er mooi uit komen te zien. Deze foto kwam in de top 3 van de week op National Geographic 😀
Over grutto’s gesproken: je hoeft maar even door de polder te lopen of ze komen boven je hoofd vliegen. Luid roepend en de aandacht wegtrekkend van hun jongen. Een geluid wat onlosmakelijk verbonden is met het voorjaar en de polder. En voor mij altijd weer een uitdaging om scherp vast te leggen.
Alarm
Een andere bewoner van de polders zit in het gras en het piept: de graspieper. Gelukkig voor mij zit ook hij wel eens op een paaltje. Het is me trouwens al vaker opgevallen dat dit kleine vogeltje een voorliefde heeft voor grote palen. Ook dit exemplaar had een joekel van een paal uitgekozen.
Graspieper
Soms heb je mazzel en kun je meer dan één soort in één foto vangen. Dan kun je mooi het verschil in uiterlijk en grootte zien. In dit geval waren grutto en tureluur goede buren.
Buren
Twee voor de prijs van één dus.
Naast de grutto, tureluur en graspieper is er nog een vogel die niet mag ontbreken: de boerenzwaluw. Alom aanwezig op de hekjes en vaak luid kwetterend. De volgende foto is een beetje een standaard plaatje, maar geeft wel mooi weer hoe ze er vaak bijzitten.
Boerenzwaluw
Je ziet dat het al wat later in de morgen is en het licht een stuk harder. Vergelijk maar eens met de foto van het rommelhoekje.
Ik had nog nooit de kleintjes van al dit gevogelte in de weilanden rond zien dartelen. Maar vandaag zag ik kleine grutto’s, tureluurtjes en kieviten. Vaak te ver weg, want ze verdwijnen pijlsnel als ze denken dat er gevaar dreigt. Maar één kleintje was iets minder schuw. Dit kievitjong kon ik vanuit de auto fotograferen.
Jonge kievit
Zoals gezegd heb ik al genoeg vogels op paaltjes. Maar op een roestig hek geeft dan weer een heel ander beeld.
Niet op een paal
Zo’n oud hek is toch veel mooier dan een moderne?
Zo langzamerhand wordt het tijd om naar de bijeenkomst te gaan. Maar ik neem toch nog even deze poetsende tureluur mee.
Poetsen
Altijd maar weer dat poetsen. Je zou er tureluurs van worden.
Als ik bij het gemaal kom zijn er al een aantal facebookers aanwezig. Erg leuk om eens kennis te maken met de mens achter het FB-profiel! Na de koffie is het voor mij tijd om naar huis te gaan. Maar niet voordat ik de beroemdste rietzanger van de Arkemheen polder heb vastgelegd. Hij geeft dagelijks concerten op een boomstronk bij het gemaal. En vind in al die fotografen die er vandaag zijn een enthousiast publiek.
Rietzanger
Het is al met al een hele serie geworden. Maar wat wil je ook: het is altijd genieten in het voorjaar in de polders!
Polderlandschappen
23 maart 2014
Op dit moment lig ik nogal achter met bloggen. Ik heb nog materiaal liggen van de afgelopen drie weken. Dus snel aan de slag nu!
Zondag 23 maart was een prachtige zondag met mooie Hollandse luchten. Ik was in de Eempolder om weidevogels te fotograferen, maar uiteindelijk waren de luchten te mooi om links te laten liggen. De telelens verdween dus in de tas en de groothoeklens mocht aan het werk. Als ik mijn landschapsfoto’s terug kijk zie ik eigenlijk weinig mooie wolkenluchten. Nu dus de kans daar wat aan te doen.
Hollandse luchten
Links zie je de buien vanuit het westen al binnen komen drijven. Ik twijfel dan ook of ik aan een wandeling moet beginnen. Ik besluit toch even een klein stukje te lopen.
Dan zie ik opeens een regenboog verschijnen boven de polder. Wauw, wat prachtig. In een flits bedenk ik dat ik de kale boom, waar ik niet zo ver vandaan ben, kan betrekken in mijn compositie. Op een holletje snel ik naar de goede plek. Hopend dat de regenboog nog even blijft staan. Gelukkig ben ik op tijd en kan ik de foto maken die in mijn hoofd opkwam bij het zien van de regenboog.
Regenboog
Prachtig om te zien dat achter de regenwolk de lucht weer opklaart. Het lijkt op deze manier wel een soort koepel. Typisch een geval van op de juiste plaats zijn op het juiste moment. Puur mazzel natuurlijk!
Het begint even te regenen, maar het is al snel weer over. Ik kan gelukkig verder gaan met proberen om dit Nederlandse polderlandschap vast te leggen.
Na de regenbui
Dit is op dezelfde plek als de eerste foto, alleen met een veel lager standpunt.
Bij landschapsfotografie is een panorama-uitsnede een veel gebruikt formaat. Het benadrukt de weidsheid van de omgeving die je gefotografeerd hebt. Dat is goed te zien in de volgende foto.
Panorama
In dit geval heb ik er aan de boven en onderkant een stuk afgesneden. Beter zou zijn om meerdere foto’s te maken door de camera steeds een stukje te draaien. En dan achteraf die foto’s m.b.v. software aan elkaar te plakken tot één groot panorama. Daar moet ik me nog eens in verdiepen.
Ik rij nog even naar een andere plek in de polder. Ik zei natuurlijk net dat een panorama vaak goed werkt bij landschapsfotografie, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat je nooit het tegenovergestelde mag doen. Ook een staande foto kan wel eens mooi uitpakken.
Poldersloot
Zo kun je dus gerust eens experimenteren en afwijken van de ‘regels’.
Ik kwam voor de vogels naar de polder, maar het werd een heerlijke ochtend landschapsfotografie. En dat maakt natuurfotografie ook zo leuk. Je weet eigenlijk van te voren niet wat je tegen komt en moet reageren om de momenten die zich voordoen. Vandaag waren dat dus de mooie wolkenluchten. En het is ook de reden dat ik me niet wil beperken tot één discipline binnen de natuurfotografie. Alleen vogels fotograferen, of alleen landschappen of macro zou ik niet willen. De afwisseling houdt het boeiend!
Met nog een laatste foto neem ik afscheid van de polder.
Eempolder
Hier heb ik heel braaf een andere ‘regel’ van de landschapsfotografie gevolgd: hou de horizon op 1/3 van onder of van boven voor een goede verhouding.
Bedankt voor je bezoek aan mijn blog en tot een volgende keer! Een reactie wordt altijd erg op prijs gesteld. Ook als je denkt dat er iets verbeterd kan worden!
Een mooie dame
12 januari 2014
Na een heerlijke ochtend in de Eempolder ben ik van plan om weer naar huis te rijden. Dan zie ik opeens een vogel op een paaltje langs het weiland zitten. Een torenvalk! Omdat ik aan de verkeerde kant van de auto zit rij ik een stuk door, keer en rij langzaam terug. Op het laatst doe ik de motor uit en rol door tot ik in de goede positie sta. Gelukkig blijft de vogel zitten! Raampje omlaag en door mijn zoeker zie ik dat het een vrouwtje is.
Vrouwtje torenvalk
Hier ben ik al een tijdje naar op zoek. Niet te ver weg, goed licht en een exemplaar dat niet gelijk wegvliegt. Ik geloof dat ik een beetje verliefd wordt op deze dame!
Nu is het natuurlijk wel de bedoeling dat ze nog wat leuks gaat doen. Anders wordt het wel een heel erg saaie serie. Gelukkig begint ze zicht te poetsen. Als eerst moeten de restjes muis van tussen haar snavel gepeuterd worden. Toch handig die ingebouwde tandenstokers.
Stokeren
Indrukwekkende klauwen niet waar? Als muis heb je geen schijn van kans als je eenmaal gegrepen bent.
Dit gekrabbeld levert leuke houdingen op. De pose op de volgende foto doet mij een beetje denken aan ‘De Karate Kid’. Alsof ze elk moment kan uithalen met dat ene pootje.
Karate kid
Ze is zeker geen dame om zonder handschoenen aan te pakken!
Nu de snavel schoon is moet natuurlijk ook het verenpak weer op orde worden gemaakt. Elk veertje wordt ontdaan van vuil en weer goed gelegd. Een hele tijd is ze daar mee bezig.
Poetsbeurt
Opeens schrik ze op en kijkt indringend in de verte. Ik zit nog steeds in mijn auto en kan niet zien wat er achter mij gebeurt. Of zou ze genoeg hebben van het geklik van mijn camera?
Indringende blik
Dan wordt duidelijk wat de reden is: twee joggers komen over de polderweg aangerend. Mijn nieuwe vriendin houdt blijkbaar niet van hardlopers, want ze gaat er vandoor.
Tot ziens
En zo eindigt deze prachtige ontmoeting. Ik heb met haar afgesproken dat ze de volgende keer op een wat fotogenieker paaltje gaat zitten en dat ze dan een muis bij zich heeft. Ik ben benieuwd of ze zich aan de afspraak houdt.
Een zonnige zondag
12 januari 2014
Weersvoorspelling: lichte nachtvorst, zonnig en kans op mist. Ideale omstandigheden voor landschapsfotografie. Ik vertrek dus voor zonsopkomst naar de Eempolder. De mist is er niet, maar verder is het prachtig. Het gras is witbevroren en de lucht kleurt al oranje, terwijl de zon achter de horizon wacht tot het tijd is om te verschijnen.
Voor zonsopkomst
Heerlijke serene rust! Een moment om weer tot jezelf te komen.
Na een aantal minuten besluit de zon dat het tijd is en verschijnt ze langzaam aan de horizon. Altijd mooi om mee te maken en elke keer weer anders.
Zonsopkomst
En zo is deze zonnige zondag nu officieel begonnen.
Snel loop ik nog even naar een ander plekje om nog een foto van dit moment te maken. Voor je het weet is het weer afgelopen. Het duurt altijd verrassend kort en de zon wordt al snel te fel om tegen in te fotograferen.
De Eempolder
De zon is nu opgekomen, maar dat wil niet zeggen dat je geen typische ochtendfoto’s meer kan maken. Je moet alleen niet meer recht in de zon fotograferen. Maar de lucht is nog steeds prachtig gekleurd en als je vanuit de juiste hoek kijkt kun je mooie oranje achtergronden krijgen. Ik vind het dan altijd mooi om silhouetten te fotograferen. Bomen doen het goed als silhouet, maar deze keer vind ik een ander onderwerp.
Ochtendsilhouetten
De twee ganzen die overvliegen zijn een mooie bonus.
Grappig is wel dat als je nu de andere kant op kijkt je een heel andere sfeer hebt. Berijpte velden in zacht wit licht. Dan zie ik in die witte wereld een haas voorbij sprinten. Een uitdaging om die op de foto te krijgen. Mijn camera ratelt zo snel die kan en uiteindelijk hou ik één geslaagde foto over.
Turbohaas
Na deze, zeer gewenste onderbreking, richt ik mij weer op de gekleurde lucht. Als ik aan de Eempolder denk zie ik veel hekjes voor me. In de lente met grutto’s en tureluurs erop. Aan hekjes geen gebrek inderdaad. Je zou er bijna een hordenparkoers uit kunnen zetten. Ik gebruik ze als onderwerp voor mijn volgende foto.
Hekjes
Dit zo ongeveer de laatste foto die ik kan maken van het mooie ochtendlicht. De zon klimt hoger en het de kleur verdwijnt. Maar wat een prachtige ochtend was dit zeg! Eén van de mooiste die ik het laatste jaar mee heb mogen maken. Ik loop terug naar de auto en wil weer naar huis rijden.
Als ik een buizerd in het veld zie zitten stop ik toch nog even. Buizerds zie ik genoeg, maar ééntje die blijft zitten is zeldzaam. Toch even meepikken dus.
Polderbuizerd
Toch mooi zo in het berijpte gras.
En dan kom ik nog iets prachtigs tegen. Een mooie dame! Maar daar laat ik in een ander blog de foto’s van zien. Nog even geduld dus. Voor nu is het genoeg en is het nagenieten van deze prachtige zonnige zondag.
Bikkerspolder
5 januari 2014
Mijn eerste blog van het nieuwe jaar! Een nieuwe start en een lege fotomap 2014 op mijn computer. Ben benieuwd waar die mee gevuld wordt dit jaar. Mijn eerste uitje gaat naar de Bikkerspolder bij Bunschoten. Doelen voor vandaag: een mooie foto van een torenvalk en misschien, als het licht goed is, wat mooie polderlandschappen. Ik kom vlak voor zonsopkomst aan. Maar een wolkenband op de oostelijke horizon verhinderd een mooi gekleurde ochtendhemel. Toch zit er wel wat kleur in de lucht als je in tegenovergestelde richting kijkt. De wolken in het westen worden mooi aangestraald door de nog niet zichtbare ochtendzon.
Ochtendtinten
Met de camera op de basaltblokken kon ik dit lage standpunt innemen.
Achter de boom zie je palen van de palendijk. Vroeger lagen langs de hele Zuiderzee palendijken. Nu vind je alleen deze hier. Hij is nagebouwd om te laten zien hoe het vroeger was. Een stukje cultuurhistorie in de polder dus en onderdeel van de eeuwige strijd tegen het water.
Palendijk
Ik verlaat de dijk en rij de polder in. Ondertussen zoekend naar de vogels die hier leven. Die zijn er genoeg, zoals een grote groep knobbelzwanen met zelfs drie zwarte zwanen in hun midden. En ook de door mij gewenste torenvalk hangt stil boven het land te loeren naar een prooi. Alleen deze keer te ver weg voor een foto. Als ik dichterbij kom vertrekt hij naar de andere kant van het veld. Naast vogels zijn er natuurlijk nog de andere inwoners van dit gebied. Schapen bijvoorbeeld. Nu laat ik die meestal links (of rechts) liggen, maar dit groepje stond zo mooi in het tegenlicht dat ik ze wel moest vastleggen.
Polderschapen
Lekker in hun warme wollen jas. Hopelijk hebben ze die deze winter ook nog een keer echt nodig.
In een ander hoek van de polder staat een stuk land gedeeltelijk onder water. Volgens mij is dat expres zo gedaan om de vele watervogels een plekje te geven. Het wemelt er dan ook van de eenden en ganzen. Ik zie zo op het eerste gezicht al honderden smienten, wilde eenden, slobeenden, grauwe ganzen, Canadese ganzen en ook nog een wintertaling. Ik concentreer me deze keer op de smientjes. Prachtige eendjes die de hele tijd met elkaar aan het kwebbelen zijn. Het geluid lijkt meer op fluiten dan op kwaken en het klinkt erg gezellig.
Gekwebbel
Zo heel gezellig is het toch niet. Het mannetje rechts wordt door het koppeltje duidelijk gemaakt dat ie niet welkom is op dit theekransje. Nadat de eenling het heeft opgegeven zwemmen de anderen samen weg. Hier bloeit iets moois op!
Verliefde smientjes
En zo gebeurd er van alles in de plas. Prachtig om gewoon even van te genieten zonder de hele tijd door de camera te loeren.
Dan is het jammer genoeg weer tijd op op huis aan te gaan. De ochtenden in januari duren wat mij betreft veel te kort! Nog even een paar foto’s maken kan nog wel. Dit mannetje maakte veel werk van zijn ochtendtoilet. Ook plannen om op vrijersvoeten te gaan?
Poetsbeurt
En zo mag ik mijn eerste fototochtje van dit jaar geslaagd noemen. Dat er maar vele mogen volgen!
Groet, René
Mist
11 december 2013
Het komt niet vaak voor dat ik op een doordeweekse dag er op uit trek met mijn camera. Maar vandaag op mijn papadag kon ik de verleiding toch niet weerstaan. De mist en de doorbrekende zon zouden mooie beelden op kunnen leveren. De kids afgeleverd op school en dan heb ik heel even de tijd. Dus op mijn fiets gesprongen en naar de Oostvaardersplassen gereden.
Vorst
De mist is aangevroren en bedekt het landschap met een dun laagje rijp.
Ik zet mijn fiets bij natuurcentrum ‘De Oostvaarders’ en ga te voet verder. Mist zorgt altijd voor een heerlijke verstilde sfeer.
Verstild
Ik loop verder langs en water en probeer wat watervogels te fotograferen. Maar de mist is net te dik en de zon heeft nog moeite om er doorheen te komen. Maar niet getreurd, dan gaan we toch gewoon lekker verder met mistlandschappen!
Spiegeling
Heerlijk die rust. Normaal gesproken is de papadag een dag van klusjes en afspraken. Dit is toch wel even lekker voor een keer! Helaas blijft het zo mistig dat de zon verstek moet laten gaan. Jammer, want een mooie zon op een mistig landschap levert nog mooiere foto’s op. Maar mij hoor je niet klagen hoor!
Mistige Oosvaardersplassen
Ondertussen heb ik mijn wandeling bijna voltooid en is het infocentrum weer opgedoken uit de mist. Nog even een panorama als besluit en dan is het de hoogste tijd om weer naar huis te gaan. Broodjes eten met de kinderen. Ook leuk!!!
De Oostvaarders
Flevolandse tulpenvelden
9 mei 2013
Als je zo rond eind april/begin mei door Flevoland rijdt zie je regelmatig fel gekleurde akkers. De bollenvelden van polderprovincie hebben inmiddels qua oppervlakte die van het Westland ingehaald. De meeste vind je in de Noordoostpolder, maar ook in de Flevopolder zie je er genoeg. Gek genoeg heb ik in de drie jaren dat ik fotografeer er nog nooit aandacht aan besteedt. Daar moet vandaag maar eens verandering in komen. Dus rij ik de polder in op zoek naar een mooi veld.
Het is even zoeken naar een veld dat en mooi van kleur en een beetje bereikbaar is. Uiteindelijk vind ik een mooi veld. Moet alleen even een sloot over. Te ver om te springen met een volle bepakking, maar gelukkig komt het water net niet over mijn laarzen heen. Tijd om de eerste plaatjes te schieten.
Zoals je ziet is het een veld met verschillende soorten. Dat geeft leuke kleurschakeringen. Inzoomen op één soort ziet er weer heel anders uit.
Natuurlijk heb ik ook plat op mijn buik gelegen tussen de bloemen. Vanuit dit kikkerperspectief lijken het wel tropische woudreuzen.
Als ik een blik naar rechts werp zie ik dezelfde bloemen weer op een andere manier.
Hoewel de kroningsdag al weer meer dan een week geleden is is het nog steeds oranje boven in een stuk van dit bollenveld.
Naast zo’n overzichtsfoto is het ook heel leuk om op de details te letten. Een tulp die net even boven de rest uit steekt vormt een dankbaar onderwerp.
Ik ben blij dat ik een paar uur aan de tulpenvelden besteed heb. Vond het toch lastig om ze mooi in beeld te brengen. De foto’s zijn ook allemaal vrij standaard. Misschien de volgende keer alleen de macrolens meenemen? Die heb ik nu helemaal niet gebruikt. Wordt vervolgt dus. Misschien niet dit jaar, maar dan zeker in 2014.
Polderen
5 mei 2013
Vijf mei: bevrijdingsdag. Voor mij een heerlijke dag om weer eens naar de Arkemheen polder te gaan. Ik was hier voor het laatst in februari (Een rondje Arkemheen). Hoog tijd dus voor een nieuw rondje. Inmiddels zijn de weidevogels zoals de grutto en de tureluur weer terug uit Afrika en ook de zwaluwen zijn weer met zijn allen teruggekeerd.
Het is nog lekker rustig als ik er ben en de zon op komt. Helaas niet erg spectaculair deze keer, dus die foto’s zijn niet mooi genoeg om hier te laten zien. Al snel kom ik de eerste boerenzwaluwen tegen. Her en der zitten ze op de vele hekjes en palen.
Boerenzwaluw
Er zitten twee exemplaren op dit hekje en plotseling springt de één op de ander en er weer af. Dat was wat je noemt een vluggertje. Het ging zo snel dat ik er geen foto van kon nemen. Gelukkig blijft het niet bij één keer en dus kan ik toch een paring vastleggen.
Vluggertje
Ik vind het zelf wel mooi dat de vleugels zo vaag zijn. Geeft mooi weer hoe snel zo’n paring gaat. Na een keer of vier hadden ze er genoeg van en vlogen ze weg. Op zoek naar insecten.
Ik rij verder met mijn raampje open en geniet van de heerlijke geluiden van de grutto’s en de kievieten. Voorlopig blijven ze echter buiten schietafstand. Daarom rij ik even een ander weggetje in en daar zie ik moeder muskuseend met een stuk of 8 jonkies. Ik stap uit om ze vanuit een laag standpunt in het gras te fotograferen. Maar moeders vertrouwt het niet en duikt met haar kroost de sloot in. Dan maar een plaatje in het water.
Familie muskuseend
Jammer dat het voorste eendje niet scherp is. Volgende keer toch beter letten op mijn diafragma. Als ik iets moois zie wil ik de instellingen nog wel eens vergeten en begin dan gelijk te fotograferen.
Ik stap weer in mijn auto en rij de Putterpolder in. Deze ligt naast de Arkemheen polder en ook daar zijn veel vogels te zien. Er zitten op dit moment ook kemphanen, maar die zie ik nog niet. Wel een grutto die in de slootkant op zoek is naar lekkere hapjes. Erg dicht bij, zodat ik dit portret kan maken.
Foeragerende grutto
Met zijn snavel vol modder, maar het schijnt hem niet te deren. Later bedacht ik dat ik hier wel een mooi filmpje van had kunnen maken. Niet aan gedacht op het moment zelf. Voor een volgende keer dus.
Vlak bij de grutto is ook een tureluur op zoek naar eten. Niet zo duidelijk aanwezig als de grutto, maar net zo mooi. Ze hebben prachtige oranje poten.
Tureluur
Ik verleg mijn aandacht weer naar de grutto’s. Vaak fotografeer je die op een paaltje. Je krijgt dan een mooie rustige achtergrond. Vanuit de auto krijg je, als de vogel op de grond zit, een foto van boven af. Hierdoor wordt de achtergrond vaak druk, door het gras. Dus ik stel mijzelf een nieuw doel: een foto van een grutto, in het gras, met een rustige achtergrond. Hiervoor moet ik dus de auto uit en plat op mijn buik.
Omdat ik niet super veel mm’s heb is het de vraag of de vogels dichtbij genoeg blijven als ik de auto verlaat. De eerste poging mislukt. De grutto loopt snel weg als ik de autodeur open. De tweede vliegt al roepend op. Zo gaat het nog een tijdje door. Een beetje gefrustreerd raak ik er wel van, maar de aanhouder wint! Dit exemplaar blijft doorgaan waar hij mee bezig is en ik laat mij voorzichtig uit de auto zakken. Rijstzak op de grond en ik op mijn buik er achter. Eigenlijk zit de vogel iets te ver weg, waardoor ik heb moeten croppen, maar ik vind hem wel geslaagd.
In het gras
Het bloemetje en de open snavel is een mooie bonus.
Inmiddels ben ik terug in de Arkemheen polder en laat de auto even staan om langs de dijk op zoek te gaan naar rietvogeltjes zoals de rietzanger, de rietgors en de blauwborst. De eerste twee hoor ik veelvuldig, maar ze zitten laag in het riet. Niet te fotograferen dus. Dan zie ik een blauwborst opvliegen, maar ook die verdwijnt tussen de rietstengels, om zich niet meer te vertonen. Helaas, ze willen vandaag niet meewerken. Wel kom ik nog een collega fotograaf tegen die ik ken via facebook. Altijd leuk om in het echt even kennis te maken.
Ik laat de dijk voor wat ie is en stap voor een laatste rondje in de auto. De boerenzwaluwen zijn vandaag het meest aanwezig op de paaltjes en de hekjes. Hier nog een opname van zo’n snelle rakker.
In het zonnetje
Het blijven leuke vogeltjes om te fotograferen. Ooit wil ik ze nog eens vliegend vast leggen. Maar dat is echt heel lastig!
Het is tijd om naar huis te gaan. Het was erg vroeg vanochtend en het is mooi geweest. Misschien ga ik ook wel een middagdutje doen, net als deze grutto.
Middagdutje
Het was een mooie ochtend in de polder en ik heb een aantal mooie foto’s kunnen maken. Geen heel bijzondere soorten, maar daar moet je ook een beetje mazzel mee hebben. Tevreden verlaat ik de polder.
Poldermist
7 april 2013
Het belooft een zonnige dag te worden, maar zoals wel vaker begint de dag mistig. Eerst baalde ik altijd als het weer eens mistig was, maar inmiddels weet ik dat je dan juist foto’s kan maken die anders zijn dan je normaal gesproken ziet. Dus trok in vol goede moed naar de Eempolder. Weidevogels en misschien hier en daar nog een landschapje. Ik zal wel zien wat ik tegen kom.
Eerst maar eens naar de slaapplaats van de grutto’s. Er waren er niet zo veel als de vorige keer (zie: Eerste paasdag), en de sfeer was heel anders.
Grutto’s in de mist
Ook nu kan ik weer dichtbij komen door achter het riet langs te sluipen.
Helaas blijven de andere vogels (kluten, bergeenden en meeuwen) buiten bereik van mijn camera. Ik hou deze plas dus voor gezien en wandel een stukje de polder in. Bij het gemaal staan de knotwilgen langs het kanaal. Langzaam verdwijnen de achterste bomen in de mist
Wilgenrij
Als je een ander standpunt in neemt krijg je weer een ander beeld. Dit keer met de spiegeling.
Spiegeling in zwart/wit
Deze keer heb ik eens een zwart/wit omzetting gedaan. Ik doe dat niet vaak en ben benieuwd naar jullie mening. Het geeft een onheilspellende sfeer. Wat eigenlijk niet overeenkomt met hoe ik het ervaar. Voor mijn gevoel is het een hele rustige stille sfeer. Maar het z/w-plaatje vind ik dan wel weer iets hebben.
Verder lopend kom ik bij een bekende plek in de Eempolder: de dode boom. Deze is natuurlijk al talloze malen gefotografeerd, dus maak daar nog maar eens een unieke foto van. Niet te doen natuurlijk, maar onderstaande foto vind ik zelf wel mooi.
Dode boom
Ondertussen is de mist wat minder geworden en geniet ik van de vele vogelgeluiden. Kieviten buitelen door de lucht en de grutto’s roepen. Heerlijke lentebeelden en geluiden! Alleen de temperatuur laat nog steeds te wensen over. De koude wind herinnert mij dat de winter nog steeds in het zadel zit. Ik loop terug naar mijn auto en rij nog even een rondje om te kijken of er nog wat vogels op de foto willen.
Helaas blijven verreweg de meeste vogels in het gras en laten ze de paaltjes links liggen. Alleen een graspiepertje poseert even voor me.
Graspiepertje
Niet heel close in beeld, maar ik vind dit wel een mooie compositie.
Hierna kom ik een hele groep hazen tegen. Maar daar heb ik al uitgebreid verslag gedaan in mijn vorige blog Haasdag.
Als ik dan aan het eind van de ochtend weer naar huis rij kom ik nog langs deze reiger in de sloot. Tot mijn verbazing blijft hij gewoon zitten! Dat ben ik niet gewend. Normaal gesproken gaan ze snel op de wieken als je dichtbij komt. Maar dit exemplaar heeft geen moeite met mijn aanwezigheid. Ik hoop alleen dat dat niet veroorzaakt wordt door ziekte of zwakte. Snel neem ik een paar foto’s en laat hem verder met rust.
Reigerportret
Volgens mij is het nog een jonge reiger. Een jong van vorig jaar misschien? Onderstaande foto is niet gecropt om een beeld te geven hoe dicht ik hem kon benaderen. Meer kreeg ik er dus niet op.
Jonge blauwe reiger
Het was een zeer vruchtbaar foto-ochtendje en ik heb genoten van het buiten zijn. Dat is voor mij de perfectie combinatie: lekker in de natuur en ondertussen plaatjes schieten. Heerlijk!!!!!!
Haasdag
7 april 2013
De eerste zondag na pasen is het Haasdag. Alle hazen zijn vrij om uit te rusten van het rondbrengen en het verstoppen van de paaseieren. En zoals ieder jaar komen ze bij elkaar in de polder voor een gezellige dag. Een dag met een hapje en een drankje en leuke spelletjes. Helaas moet ik melden dat die bijeenkomsten nog wel eens uit de hand lopen. Dit jaar had ik, bij hoge uitzondering, het voorrecht om zo’n dag mee te maken.
De dag begint rustig en langzaam druppelen alle haasjes binnen. Tante Hannie, Ome Henk, de neefjes Hans en Herman en natuurlijk het mooie nichtje Hilda. Als eerste worden de paasdagen besproken en iedereen heeft wel een sterk verhaal over een immens ei of een niet gevonden exemplaar. Dat vinden vooral de neefjes erg grappig. Een niet gevonden ei…. hilarisch! Typische hazenhumor.
Dan wordt er besproken wat er vandaag op het programma staat.
Bespreking
En wie komt er weer eens op het laatste moment aan de rechterkant naar binnen glippen: Harry Haas. Het zwarte schaap van de hazenfamilie. “Sorry, ik had een lekke achterpoot en de brug stond open en de trein had vertraging”. Smoesjes natuurlijk, want ik heb nog nooit een haas in de trein gezien! De rest van de familie gaat er verder niet op in. Ze kennen Harry langer dan vandaag en besluiten er geen woorden aan vuil te maken. Terug naar de activiteiten van vandaag.”Zullen we verstoppertje doen” zegt Hilda. “Nee!!” roepen Hans en Herman in koor. “We willen tikkertje spelen!!!!”. “Moet dat nou” moppert ome Henk. “Dat is zo’n wild spelletje en straks bezeren jullie je nog”. Zoals je merkt is oom van het voorzichtige type. “Ach laat de jeugd toch” zegt tante Hannie. ” We zijn toch zelf ook jong geweest!” En zo wordt besloten dat het tikkertje wordt.
“Ik kijk wel toe” zegt ome Henk. En hij gaat op een rustig plekje zitten.
Ome Henk
De anderen hebben al geen oog meer voor hem. Ze gaan er als een haas vandoor, wat op zich ook wel weer logisch is natuurlijk. Vooral Herman is een kei in rennen. Hij scheurt als een formule 1 auto over het veld. Zigzaggend tussen de paaltjes van het prikkeldraad door, springend over slootjes en dan weer terug. Je wordt al moe als je er naar kijkt.
Herman in volle sprint
Als dat maar goed gaat! Ome Henk doet van schrik een schietgebedje.
Schietgebedje
Maar hij is de enige die zich zorgen maakt. De rest vermaakt zich opperbest. Het hele speelveld wordt gebruikt voor dit spel. Nu veranderd het tikkertje in treintje spelen. De bedoeling is je voorganger zo dicht mogelijk te volgen, zonder hem of haar aan te raken. Hilda let even niet op en zit pardoes met haar neus tussen de billen van Harry.
Treintje spelen
“Jij bent af!” roept Hans naar zijn nichtje. “Nietes, ik raakte hem helemaal niet!!!” Ojee, ruzie in de tent. Maar gelukkig kan tante Hannie de boel snel sussen. “Gaan jullie het maar even goedmaken kinderen. We gaan toch geen ruzie maken op Haasdag?” Gelukkig, dat liep nog net goed af, met dank aan tante Hannie. Was het toch weer bijna mis gegaan.
Maar wat is dat? Plotseling slaat Ome Henk de pootjes voor de ogen. Hij staat te trillen op zijn poten. Geschokt kijkt hij in de verte.
Ome Henk durft niet te kijken
Als ik dezelfde richting opkijk valt ook mijn mond open. Dat meen je toch niet!!!! Wat een schande voor de hazenfamilie. Blijkbaar is het goedmaken totaal uit de hand gelopen. En dat gewoon in het openbaar! Ik weet wel dat dit de eerste EN de laatste keer is dat ik Haasdag mee vier! Uit privacy overwegingen heb ik maar even een paar blokjes geplaatst.
Hazen schandaal
Snel verlaat ik het feestterrein. Ik moet tenslotte aan mijn reputatie denken. Ik wil bij voorbaat mijn welgemeende excuses aanbieden aan de mensen die hier aanstoot aan nemen. Ik ben het volledig met jullie eens, maar ik vond dat ik het volledige verhaal moest vertellen. Het verhaal van Haasdag!
Winter in de Oostvaardersplassen
10 februari 2013
Ik dacht dat de winter was afgelopen, maar als ik opsta zie ik 15 cm sneeuw liggen! Op de radio wordt geadviseerd niet de weg op te gaan, als het niet echt nodig is. Vooral in Flevoland en op de Veluwe is er veel sneeuw gevallen. Maar voor mij is het juist wel echt nodig. Ik MOET foto’s maken met dit weer! Dus vertrek ik naar de Oostvaardersplassen en rij door een prachtig poollandschap in een sneeuwbui richting Lelystad.
Ik ben de eerste die bij het infocentrum van Staatbosbeheer zijn auto parkeert. Een maagdelijk wit landschap ligt dus voor me. Vol goede moed en met een ingepakte camera (tegen de nog steeds neerdwarrelende sneeuwvlokken) ga ik op pad. Al snel zie ik een grote groep edelherten. Tussen de bomen door probeer ik een shot te maken. Lukt niet echt. Maar dan moeten ze een pad oversteken en kan ik ze wat beter zien. Deze kijkt eerst even voorzichtig om het hoekje of de kust veilig is.
Altijd je hoofd koel houden
Dat krijg je er van als je door het struikgewas ruist. Zou het moeder en dochter zijn?
Uiteindelijk steekt de hele groep van zo’n 30 hindes over en verdwijnt verder in het bos. Alleen vrouwtjes dus. Omdat ik het gebied ken denk ik te weten waar ze heen gaan. Rustig volg ik het spoor en even verder zie ik de hele groep terug op de plek die ik verwacht. Ze gaan het gebied in wat op dit moment afgesloten is voor publiek om de dieren rust te gunnen in deze barre tijden. Als ze verder trekken kan ik nog een paar foto’s maken. Het leuke aan deze foto is het ene hert dat mij nog eens doordringend aankijkt. Anders was het een typische kontenfoto geweest.
De hele groep
Een prachtig begin van de dag dus! Eigenlijk ben ik nu al tevreden. Als je met deze twee foto’s thuiskomt kun je zeggen dat het de moeite waard is geweest. Maar ik heb nog een uur of twee. Dus loop ik verder richting kijkhut ‘De Schollevaar’. Deze hut is normaal gesproken niet toegankelijk. Maar omdat het andere gebied afgesloten is het nu voor het publiek open. Op weg er naar toe hoor ik opeens een bekend geluid. Het gonzende geluid van vliegende knobbelzwanen. Eigenlijk ben ik net wat te laat en zijn de vogels mij al gepasseerd. Maar ik vind het beeld van de witte zwanen tegen de witte lucht wel mooi.
Formatievliegen
Ik moet altijd denken aan de KLM als ik foto’s van vliegende zwanen zie. Hebben ze toch goed gedaan die reclame jongens.
Als ik bij de hut aan kom begint het wat op te klaren en zie ik de eerste blauwe stukken in de lucht. Na een tijdje in de hut is er nog steeds weinig te zien. Je zit vlak bij een Aalscholverkolonie, maar die zijn in geen velden of wegen te bekennen. Enkele eenzame eenden zwemmen op afstand voorbij. Toch is het uitzicht wel mooi. Vooral de overkant van de plas valt op, nu de zon schijnt. Het is wel ver weg, maar met mijn telelens kan ik volgende foto maken.
De overkant
Omdat er weinig gebeurt besluit ik om langzaam weer richting auto te lopen. Onderweg natuurlijk rustig rondkijkend naar interessante fotomogelijkheden. Ik hoop op baardmannetjes en ‘baardvrouwtjes’, maar die kom ik helaas niet tegen. Wel rietgorzen en die zijn natuurlijk ook leuk! Het is alleen lastig om met al dat riet een vrijzittend exemplaar te vinden en dan ook nog te fotograferen. Eigenlijk zit er altijd wel iets voor en de wind helpt ook niet echt mee met al de wuivende stengels voor mijn lens. Onderstaande is de beste van de reeks. Niet helemaal vrijzittend, maar vooruit… deze mag in dit blog.
rietgors
Voor wie het interesseert: dit is een mannetje.
Door al die leuke dieren vergeet ik bijna dat ik ook nog een groothoek lens in de tas heb. Hoogste tijd dus voor wat landschapsopnames. Omdat ik een tijdje geleden ook een grijsfilter heb gekocht lijkt het me wel leuk om daar eens iets mee te doen. Eigenlijk gekocht om bewegend water vast te leggen of voortjagende wolkenluchten. Nu is er wel wat wind maar zowel het water als de wolken zijn vrij rustig. Maar oefenen kan altijd. Ik merk al snel dat het nog niet zo simpel is. Het is een draaiend filter die verschillende standen heeft met een groter mate van doorlaatbaarheid bij de verschillende standen. Theoretisch kun je tot 5 stops minder licht gaan. Sorry als het wat al te technisch wordt, maar voor de fotografen onder ons is dit misschien wel leuk om te weten. Ondanks die 5 stops hou ik nog een redelijk snelle sluitertijd over. Maar aan het water kun je toch wel zien dat de golfjes zijn gladgestreken.
Winter in de OVP
Exif gegevens:
- sluitertijd 1,3 sec
- diafragma f/13
- ISO 100
Ik ben toch wel even bezig om dit allemaal voor elkaar te krijgen. Als iemand tips heeft: ik hoor het graag! Uiteindelijk ben ik voor nu wel tevreden met dit resultaat.
Ik loop verder en het volgende moment dient zich al weer aan. Een eenzame hinde loopt op het brede pad. Het is inmiddels wat drukker geworden in het gebied en een groepje fotografen komt haar tegemoet. Ze is nu ingesloten tussen mij en de andere mensen. Heel langzaam loopt ze door en gelukkig geven de mensen haar de ruimte om te passeren. Om enkele meters loopt het hert ze voorbij. Omdat ik dezelfde kant op moet loop ik achter haar aan. Ik wil haar niet opjagen, dus doe ik het rustig aan. Zo af en toe staat ze stil en op één van die momenten kan ik onderstaande foto maken.
Edelhert – hinde
Als we aan het eind van het pad zijn is er voor haar weer ruimte om het bos in te duiken en de rust op te zoeken.
Voor mij zit deze ochtend er op. Een prachtige ochtend die begon met sneeuw en nu eindigt met de zon. Wat wil je nog meer? Ik besluit om ondanks de besneeuwde wegen binnendoor naar huis te rijden. Ik kom dan langs de Praambult. Een uitkijkheuvel, vanwaar je een mooi uitzicht hebt over de Oostvaardersplassen. Alleen jammer dat er nog een spoorlijn tussen ligt. Die draden verpesten veel goede fotomogelijkheden. Gelukkig kan ik een aantal herten vastleggen zonder dat de draden in beeld komen.
Sneeuwherten
Een typisch beeld van de Oostvaardersplassen in de winter.
Een aantal weken geleden kon ik de vossen in de AWD fotograferen in de sneeuw. En nu de edelherten van de OVP. De winter is mij erg goed gezind geweest deze keer. Zal dit mijn laatste winterse blog zijn? Zal de lente nu snel zijn intrede doen? Ik weet het niet, maar alle seizoenen hebben hun charmes en de winter van 2012-2013 heeft zich van haar beste kant laten zien.
Een rondje Arkemheen
3 februari 2013
Arkemheen bij Nijkerk is één van de oudste polders van Nederland en dateert uit de 14-de eeuw. Het is nu een vogelrijk landschap en beschermt natuurgebied. Tot 1983 werd de polder droog gehouden door het stoomgemaal “hertog Reijnout”. Een markant gebouw in de vlakke polder.
Ik trek er in mijn auto op uit om te proberen de vogels in dit gebied te fotograferen en wat ik verder nog tegenkom natuurlijk. Met het raam omlaag en de rijstzak op het portier gebruik ik de auto als mobiele schuilhut. Ik hoop vandaag eindelijk een buizerd op een paaltje vast te kunnen leggen. En als het heel erg meezit een paar rammelende hazen. Zo wordt het genoemd als de mannetjes met elkaar op de vuist gaan om met de vrouwtjes te mogen paren. Zo vanaf eind januari kun je dit schouwspel weer zien in de weilanden.
Na een bewolkte start van de dag breek dan toch de zon door. In het begin is er niet veel spannends te zien. Wel grote groepen goudplevieren en kieviten. Ik dacht altijd dat kieviten in de winter naar het zuiden trokken, maar velen blijven gewoon. En worden nog eens aangevuld met soortgenoten uit het noorden van Europa. Helaas willen ze niet echt dichtbij komen, dus onderstaande foto is een behoorlijke crop.
Kievit
Mooie kleuren hebben ze als de zon er op schijnt!
Een stukje verder zie ik een andere bekende bewoner van deze polder: de grote zilverreiger. Mijn ervaring is dat ze erg schuw zijn en moeilijk te benaderen. Dit exemplaar landt gelukkig niet te ver weg en dus kan ik deze foto maken. Een mooi plaatje van hoe deze vogel de slootjes van de polder afstruint naar iets eetbaars.
Grote zilverreiger
Jammer genoeg vangt hij of zij niets in de tijd dat ik toekijk.
Ik rij weer verder. Eigenlijk vind ik deze manier van natuurfotografie maar niets. Je mist toch het lekker buiten zijn als je in je auto rondrijdt. Hoewel ik wel de wind door mijn haar voel. Het raampje staat open en er waait een koude bries. Ik krijg het zelfs een beetje koud. Kun je beter lopen, wordt je ook nog warm van! Maar er is geen andere manier om dichter bij de vogels in de kale polder te komen. Als je dat lopend of fietsend doet, zijn ze al gevlogen voordat ze binnen “schietafstand” zijn.
Dan trekt een andere witte watervogel mijn aandacht. En dat is er één die wel vrij makkelijk te benaderen is: de knobbelzwaan. Genieten van het malse gras ligt er een koppeltje in de wei naast de weg. Veel trekken ze zich niet aan van de auto die voor hun neus parkeert. Daarom kan ik dit portretje maken.
Knobbelzwaan
Werkten al mijn modellen maar zo goed mee. Dat zou het leven van een natuurfotograaf een stuk eenvoudiger maken!
Ondertussen ben ik recht tegenover het stoomgemaal beland. Het kanaal zit vol met smienten. Niet tientallen, maar honderden. Ze maken een heel grappig geluidje. Een soort van fluiten is het. De smient broed in zeer kleine aantallen in Nederland, maar ’s winters komen grote groepen uit Scandinavië hier overwinteren. Onder ander in de Arkemheen polder dus.
Een paar smienten
Als iemand ze even voor me telt, dan zet ik het precieze aantal er wel even bij 😉
Ondertussen is de ochtend al weer aardig op weg om middag te worden en heb ik nog geen buizerd of haas gezien. Ik besluit daarom een ander stuk van de polder te proberen. Deze ligt aan de oostelijke kant van de Nijkerkerweg die vanuit de Flevopolder komt. Hier kom ik een hele leuke vogel tegen: een zogenaamde soepgans, ook bekend als parkgans. Dat zijn van oorsprong tamme ganzen, die verwilderd zijn en zich eventueel kruizen met wilde ganzen. Zo heb ik ooit een koppeltje gezien van een boerderijgans met een grote Canadese gans. Deze gans heeft echter genen van de grauwe gans in zijn bloed.
Soepgans
Wat een mooi blauw oog heeft ie hè?
Ter vergelijking is dit een grauwe gans. Deze twee staan dus gezellig samen te grazen. Ik weet niet of dit nu zijn of haar partner is of één van de ouders.
Grauwe gans
Hoe mooi dit alles ook is, nog steeds geen buizerd op een paaltje!
Dan zie ik eindelijk een buizerd, alleen zit die niet op een paaltje, maar op de grond. En ook nog eens te ver weg. Een vogelaar vind hem wel interessant en observeert hem met een telescoop. Ik rij door en ik zie een einde verder een auto in de berm staan. Vaak zit er dan een fotograaf in die iets gezien heeft. Als er nog een auto zich bij de eerste voegt weet ik het zeker: daar is iets te zien. Rustig rij ik ook die kant op en dan zie ik waar ik op hoopte: mijn buizerd op een paaltje. Ik weet eigenlijk niet waarom ik dat zo graag wil, maar het is een foto die je gewoon in je bestand moet hebben. Als één van de auto’s verder rijdt neem ik zijn plaats in en kan ik mijn foto’s maken.
Buizerd op een paaltje
De zon is inmiddels verdwenen en dat is mijn geluk, want anders had ik behoorlijk tegenlicht gehad. Door de harde wind waait zijn verenkleed zo nu en dan op. Als hij op zo’n moment ook nog eens recht in de camera kijkt, krijg je zo’n plaatje.
Zijwind
Staat er zo niet op zijn mooist op, maar ik vind het wel een grappige foto. Lijkt een beetje op een soepkip als ik eerlijk ben. Maar wel een hele mooie hoor!
Op de valreep is dan toch nog één van mijn wensen uitgekomen! Het is weer een leuke ochtend geworden. Ik heb veel soorten gezien en een aantal mooie foto’s kunnen maken, waaronder dus degene die ik van te voren in mijn hoofd had.
René Vos natuurfotografie 